பெர்ச் ன் சிறகை விரி

சென்னையின் நாடகச் சூழலில் தீவிரத்துடனும் வீரியத்துடனும் இயங்கும் குழுக்களில் ஒன்றான பெர்ச் குழுவினரின் முயற்சியில் ‘சிறகை விரி’ என்ற புதிய கலைப் படைப்புகளை ஊக்குவிக்கும் திட்டம் சென்னையின் கலை வானில் புதிய வண்ணம் பாய்ச்சும் , புதிய வேகம் மற்றும் உற்சாகம் சேர்க்கும் முயற்சியாக வளர்ந்து வருவது நம் நகரத்திற்கு வாய்த்த பெரும்பேறு.

இம்முயற்சியில் ஓவியம், நாடகம், நடனம், புகைப்படம், குறும்படம், எழுத்து என்று எந்த ஒரு கலை படைப்பிற்கான மூலக் கருத்தையும் முன் வைத்து விண்ணப்பங்கள் அனைவரிடமிருந்தும் எந்த வயது/ தகுதி வரம்புகளின்றி வரவேற்கப்படுகிறது . அவற்றிலிருந்து சில தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டு அந்தக் கருத்து, முழு கலை வடிவம் பெற்று உருவாகிட பெர்ச் குழுவினர் உதவித் தொகையாக ரூபாய் 30000 தந்து ஊக்குவிக்கின்றனர் .

இம்முயற்சியின் இராண்டாம் வருடத்தில் பெறப்பட்ட நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட விண்ணப்பங்களிலிருந்து தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட 7 கலை படைப்பின் வித்துக்கள் பெர்ச் குழுவினரின் பொருள் மற்றும் தார்மிக ஊக்குவித்தலுடுன் சிறந்த படைப்புகளாக உரு பெற்று பார்வையாளர்கள் முன் சென்னை கதே இன்ஸ்டிட்டியூட்டில்படைக்கப்பெற்றன. இப்படி உருவான படைப்புகளில் மின்னிய வீரியம் மற்றும் திறன் பிரமிக்க வைப்பதாக இருந்தது. அவற்றைப் பற்றி இங்கே உங்களுடன் பகிர்ந்துக்கொள்ள விழைகிறேன்.

முதலில் ‘சிறகை விரித்த‘ பிரேமா ரேவதியின் ‘ ஒரு கொடடும்  அழகு ‘ என்ற ஓராள் நாடகம், முற்போக்கான பெண்ணிய கருத்துக்களை மிகவும் எளிய மேடை அமைப்புகள், எளிய வஸ்துக்களின் திறன்மிகு பிரயோகம், மேடையைப் பிரித்து புதிய பரிமாணங்கள் செய்வது, உடல் மொழியில் கூர்மை, வசனங்களில் கவித்துவம், அசைவுகளில் நாடகீயம் என்று நவீன நாடக உத்திகளுடன், கலைஞரின் முதல் முயற்சி என்று நம்புதற்கரிய விதத்தில் அரங்கேறியது.

கோடு , வட்டம், சதுரம் என்ற புனை மொழியின் ஊடே பெண்ணியம் எதிர்கொள்ளும் கட்டுப்பாடுகளையும், அடக்குமுறைகளையும், சுதந்திர உணர்வின் வேட்கையையும் அழகுடன் இயம்பிச் சென்றது பிரேமா ரேவதியின் நெறியாக்கம். ‘இழப்பதற்குக்  கை விளங்குகளைத் தவிர வேறொன்றும் இல்லை, வென்றிடவோ ஒரு பொன்னுலகம் உண்டு ’ என்ற கருத்துக்கள் தோய்ந்த பெண்ணிய வேட்கையின் சித்தரிப்பின் நடுவே, ஆண் மைய அடக்குமுறையைக்  கொன்றழித்து, அதன் இரத்தம் தின்னும் , கொய்த சிரங்களைக் கழுத்தில் மாலையாகத்  தரிக்கும் காளியை உருவகம் செய்யும் காட்சி அமைப்பு , பிரேமா ரேவதியின் பெண்ணிய சிந்தனையில் ‘காளி ’ தான் ‘ ஒரு கொடும்  அழகாக ‘ உருவகம் பெருகிறாளோ என்று எண்ணம் தோன்றுகிறது.
பிரேமா ரேவதியின் நடிப்பில் சிறந்த பிரயத்தனம் தெரிந்தது. ஒரு காட்சியில் கையில் எதோ ஏந்திய படி பாவனை செய்யும் பிரேமா, அடுத்த காட்சிக்கு நகரும் முன் கையில் இருந்ததை ஒரு பாத்திரத்தில் வைக்கும் பாவனை செய்து அடுத்த காட்சிக்கு நகர்ந்த பாங்கு, அவர் காட்சியின் ஓட்டத்துடன் ஒன்றியிருக்கும்  பாங்கு வியக்கச் செய்தது.
பிரேமா ரேவதியின் கணவர் நடராஜன் ஒரு ஓவியர். அவரது ஓவியங்கள் இரண்டு, மேடையை அலங்கரித்து இருந்தன. நாடகத்தின் ஒளி ஒலி அமைப்பு சிறப்பாக நெறியாளப்பட்டிருந்தது.
படைப்புகள் பெரும்பாலும் இன்னும் முழுமை பெறாத வடிவங்களில் அரங்கேறுவதால்,  பார்வையாளர்களிடமிருந்து படைப்பை மேலும் மெருகூட்ட கருத்துக்கள் வரவேற்க்கப்பட்டன . இது  ஒரு  சிறந்த செயல்பாடாகும்,  பார்வையாளனுக்கும் படைப்புக்குமான தொடர்பை மேலும் ஆழம் செய்யும்.  என்னளவில், மதுராந்தகம் பகுதியில் வெள்ளப்பெருக்கின் அனுபவம் என்று விரியும் ஒரு சிறு பகுதி நாடகத்தின் மைய ஓட்டத்துடன்  ஒட்டாமல் இருந்ததைப் படைப்பாளியிடம் எடுத்துக்கூறினேன் .

இரண்டாவது படைப்பு பத்மபிரியா என்ற நுண்கலை மாணவியின் புகைப்படங்கள் மற்றும் ஓவியங்கள் வழி பெண்கள் மேற்கொள்ளும் தனி பிரயாணங்கள் பற்றிய அனுபவங்கள் மற்றும் விசாரங்களின் பதிவாக அமைந்தது. பத்மபிரியா தனி பிரயாணங்கள் பற்றிய தனது தனிப்பட்ட மன அழுத்தங்களை நேற்கொள்ளும் மற்றும் கேள்விக்குட்படுத்தும் ஒரு சுய பரிசோதனை முயற்சியாக இந்த படைப்பை அணுகிய விதம் படைப்புக்கு ஒரு புதுப்  பொலிவையும் உயிர்ப்பையும் ஊட்டியது.

சம்யுக்தாவுடனான அறிமுக உரையாடலின்போது பத்மபிரியா வெளிப்படுத்திய நேர்மை மற்றும் எளிமை அவரது படைப்புக்கு இன்னும் வலு சேர்ப்பதாக அமைந்தது. புகைப்படப் பதிவுகள் என்ற கருத்துடன் இந்தப் பயணத்தை தொடங்கிய பத்மபிரியா , தன் முயற்சிக்கு வலு சேர்க்கும் விதமாக கோட்டோவியங்கள், வாக்கியங்கள் என்று விரிவு செய்துள்ளார். கூடுதல் முயற்சியாக பார்வையாளர்களை தங்கள் அனுபவ பதிவுகளையும் பகிரும் படி கோரியுள்ளார். அவரது படைப்பு ஒரு நல்ல குறும்புத்தகமாக மலரும் வாய்ப்புள்ளது.
படைப்பாளி, பிரதியின் வேடம் அணிந்து காட்சியில் அவதரிக்கும் பாங்கு என்பது cop Shiva , Pushpamala போன்ற கலைஞர்கள் தங்கள் படைப்புகளில் கையாளும் ஒரு உத்தி. அந்த உத்தி பத்மப்ரியாவின் இந்த முயற்சிக்கு கச்சிதமாக பொருந்திவரும் என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது.

மூன்றாவதாக அறிமுகம் செய்யப்பட்ட முத்துவேலின் படைப்பு பொருள்வயின் இடம் பெயர்ந்த உழைப்பாளிகளின் கவிதைகளைத் தமிழில் மொழிபெயர்த்து அவற்றுக்கு குரல் வடிவம் தந்து சிந்தையைத் தூண்டும் நிலைப்படக்  காட்சிகளுடன்  வடிவம் தந்துள்ளது. சீன இளைஞர் ஒருவரின் காவிதையினின்று அரும்பிய முத்துவேலின் இந்த பயணம் பல புலம்பெயர் வாழ் கவிஞர்களின் கவிதை வழி கண்டுள்ளது. தற்போது தனது பார்வை தன்னைச் சுற்றியுள்ள புலம்பெயர்ந்து வாழும் சிப்பந்திகளின்பால் இடறியுள்ளது என்பது இந்தப் படைப்பு அதன் முழுமையை நோக்கி சரியாக நகர்கிறது என்பதின் அறிகுறியாகத் தோன்றியது.

முதல் நாள் மூன்று படைப்புகளும், அடுத்த நாள் பிற படைப்புகளும் அறிமுகம் செய்வது என்பது பெர்ச் குழுவினரின் நடைமுறை. என்னால் மறுநாள் வரமுடியாத காரணத்தால் பிற படைப்பாளிகளையும் முதல்நாளே கண்டுகொள்ள ஆவல் கொண்டேன்.

தக்ஷினியின் அசைவுறு ஓவியங்கள் என் கவனத்தையும் கற்பனையையும் பெரிதும் கவர்வனவாக அமைந்தன. தச்சர் உதவியுடன் தனது அரூப/ விந்தை ரூப ஓவியங்களுக்கு அசையும் தன்மை வழங்கியுள்ளார் தக்ஷினி. வினோதமான முகங்கள், மூன்று கை , மூன்று கால் கொண்ட மனிதன், அவனது சிப்பந்தி, அவனது தோழன், ட்ரோஜன் பெண்கள் அவர்களது எஜமானர்கள் , அவர்களது வாட்சண்டைகள் என்று விரிந்து கொண்டே செல்கிறது தக்ஷிணியின் படைப்புலகம். இவை சிறியவர்களுக்கு பெரிதும் களிப்பூட்டக்கூடியவை , பெரியவர்கள் சிந்தித்திடவும் தக்ஷினி இவற்றில் பல பொருள்படும்படி வடிவமைத்துள்ளார்.

காண்பியல் மொழி பயின்றுள்ள தக்ஷினி தியேட்டர் நிஷாவின்  நாடகங்களில் பங்காற்றி வருகிறார். இவர் தனது ஒவ்வொரு படைப்பையும் பார்வையாளர்களிடம் விளக்கிய பாங்கு,  ஆர்வம், ஈடுபாடு ஆகியவை , இவரிடமிருந்து சிறந்த படைப்புகள் உருவாகும் உறுதியை நமக்கு எடுத்துக்காட்டுகின்றன.

சரண் ராஜ் குவாரியில் உழைக்கும் மக்களின் வாழ்வையும் வலியையும் நம் கண் முன் காட்சிப்படுத்துகிறார் . கவின் கலைக் கல்லூரியில் தாள முத்துவின்  ஈன்றெடுக்கும் குதிரையின் சிற்பம் அதன் தத்ரூபப் பதிவிற்க்காக என்றென்றும் நம்மை பாதிக்கக்கூடியது. அந்த ஈனும் வலிக்கு ஒப்ப, ஒரு சொல்லில் அடங்கா துயரத்தை, குவாரி வாழ்க்கையின் வலியைக் காட்சி, ஒலி , மற்றும் தொடுதல் பதிவுகள் மூலம் நம் நெஞ்சில் நீங்காச் சுவடைப் பதித்துச்  செல்கிறார் சரண் ராஜ்.

நாடகக் கலைஞர் பகுவின் படைப்பு மறுநாளே அரங்கேறும் என்ற நிலையில், அந்த படைப்பை மட்டும் நழுவ விட்டேன்.

இங்கு அரங்கேறிய ஒவ்வொரு முயற்சியும் சிறிய முயற்சி என்றாலும் எண்ணம் மற்றும் நோக்கத்தில் மிக உயரிய சீரிய ஆக்கங்கள். நமது கலைச் சூழலைப் பெரிதும் பாதிக்கக்கூடிய அதிர்வுகளை ஏற்படுத்தக்கூடியவை, ஒரு பெரும்போக்கிற்கு எதிராக தலைதூக்க முயலும் எளிய முயற்சிகள். இவற்றை மிக சிரத்தையுடன் கண்டெடுத்து ஊக்கப் படுத்தும்  பெர்ச் குழுவினர் மீது நமது நம்பிக்கையும் எதிர்ப்பார்ப்பும் பன்மடங்கு உயரச் செய்கிறது.  

Kinetics- Sensation

Kinetics are back with a sensational show. Gallery Veda, that hosts the show, has an exceptional way of sprucing itself up for every new show. It feels like the gallery is reborn to host a new show. This time it was no different either and it is a pleasant feeling to encounter art in such a credible space. The etching of texts on the wall, the artist names printed on the glass doors make for a very fine sense of the space.

Just as you climb the stairs and reach a wall, mid way up, you encounter the title of the show stylistically portrayed on the wall and as you turn and reach the first flower level you encounter the curatorial text, both in English and Tamil ( the Tamil texts are such a joy to see), and then as you turn to enter the gallery the the glass doors offer you a room's view of the art works with the names of the artists stamped on the doors in bold letters. That's a fraction of an idea of the amount of aesthetic sense and ergonomics that goes into making of the experience of the show.

The show features works of eight artists, each of them pursuing a distinct style and practice and venturing in this show to experiment with new material and ideas while holding on to a certain string of continuum in the character of their practice. If there is one character that binds them all, it is a certain conscious moving away from a 'prettiness' and questioning the character of material involved. 

Gurunathan's works have a fuzzy, woollyness about them. He has put up a collage of ink smeared fabric, the shapes and roughness of the fabric, with lingering estampages of being rationed are pointers to certain memories and economics and politics. He has also put up a ceramic installation, with coins embedded in them. The coins, i gather are a memorablia od his recent visit to france.

Kumaresan Selvaraj's works combine wood, fibre and resin in a compression technique. His works evoke an acute sense of modernity in experimenting with material and form. One of his works we encounter early in the show reminds me of a 'tower of hides' evoking attendant feelings of political dimensions. The other works in the same technique convey different imagery, that are quite absorbing. These works are very engaging for the different imagery they evoke from the manifestation of striations in our daily visual realm from a floor mat to layers of the soil, etc

If Kumaresan's works captivate us with striations, Saravanan Parasuraman's works play around with the circular form. His bigger work with an arrangement of smaller circular discs radiating out of a central core to form a million petalled flower like arrangement is a very engaging work. he chosen unromantic colours like ash, grey, brown, blue and white to create a dynamism and add energy to the work. 

His other work with mounted wooden stubs with a hollow core painted red in the centre and black in the inner surface. The hollow in the stub is edged out along the patterns of cambrian circles in the wood an allusion probably to the wound of years of life lost to tougher times.

Yuvaraj Arul's works are the only ones in the show that have a semblance of 'prettiness' about them. His installations in metal sculpture evoke a fantasy world imagery. A beautiful face amidst flowers, a face with key holes on it and surrounded by keys are the stuff of this fantasy world.

Yuvan Bothisathuvar's works play around with linear element and how it interacts in creating illusion of surface. The rusted piece of corrugated metal sheet looks like a perfect find that fits in so well with his practice of creating illusions on surface. 

Sunil's works play around with the texture of metal and wood. He has created illusions on the texture of the material creating what looks like a soft toy image of Garuda from wood and an amoebic piece of fabric from metal sheets. His video installation is a meditation on shapes forging out of a process of destruction.

Aneesh's video installation was the show stealer for me. The blurred images of street scenes of a river side locality captured with all its bustle, culture and social activity, brings to life in all its mood and aura, a certain fragment of our bioethnocultural sphere. The photos the accompany the show add value to the video. 

The overlapping of frames and the tardiness of the motion combine to produce different visual effects. The sparkling life in the image of a bird captured randomly in the blurry frame of the the sky are remniscent of the ripples set off by a stone on a serene pond. The haziness and the slowness  of the video adds to its magical appeal. 

The show Sensation is a package that offers one a taste of modern and incrementally experimental art. Kinetics is a group to look up to and the sense of completion they make as individuals and as a group, and manage to keep repeating it, is amazing. Congratulations to the team and the curator Ganesh.

Random Thoughts at Nartaka dance festival

I was glad I had an opportunity to immerse in some wonderful dance experience at the Natyanjali Trust’s recent Nartaka festival at BVB , Mylapore. It was quite a stellar line up of upcoming talents that  drew me to the festival. I had missed the performances of couple of these dancers at the bygone December season and that made me even more eagerly look up to this festival.

I have been following the BN dance scene in Chennai  for a couple of seasons now, interacting  with dancers, attended workshops  and have had the opportunity to attend guided readings of Dance texts  and have taken deep interest in the deliberations on dance at different Natya Conference, Darshan, Disha, Seminars etc. While dancers might have prejudices about attending these events, I have had the privilege of listening to voices young and old deliberating about dance.

The ideas and the knowledge gained there in , combined with the performances at this festival offered me an ideal platform to critically analyze the dance experience. I venture to share some of the thoughts in this post.

Sooraj Subramnyam:

The festival opened with Sooraj’s  performance. I have eagerly awaited an opportunity to catch Sooraj perform ever since I read this article in the Open magazine. And when I found him participating in this festival , it made the festival all the more special to me. 

Anyone watching Sooraj is bound to be overwhelmed by his perfectly sculpted body. His ground movements and throwing of hands border on a very contemporary and modern realm. His agility and flexibility belie his age.

 I got to see two pieces performed by Sooraj. One was around the Gopis missing Krishna, and another on the Navarasas. I personally felt a deep pain at seeing  such a wonderfully sculpted body and gifted dynamics going wasted on feminine posturing in these pieces. It was difficult for me to bear to see feminine emotions sit on top of such a gifted masculine body. I am sure the Navarasas could be given a masculine treatment by a male dancer.

 I am going to have to wait to watch Sooraj  do a contemporary performance to have my fill of his talents.

Narendra:

Narendra was given the Nartaka award at this festival. I have seen him earlier perform once at Meera’s terrace. He is a dancer blessed with abundant charm. I was very impressed by the way he carried himself and talked about his dance. He was eager to share stories and experiences that made him even more interesting as an artist. 

The spunky tuft of salt pepperish hair naturally caressed to form a funk at the back and the prominent yagnopavithram embellish the spright in his dance.

I understand Narendra has a very spiritual connect to dance, that makes his dance border on a bhajan/ Kalakshepam experience. He enjoys doing it that way.

Sridhar Vasudevan

Vasu’s performance was easily the winner for me on the first day.  The prominent pauch, carefully concealed in a vest made me a bit apprehensive in the beginning, more so coming on the heels of watching two performers in great shape. 

Vasu simply won me over when he made efforts to sing while performing. This is a simple way of making a big difference to BN dancing. Young dancers who look to make a difference could take inspiration from Vasu and try and instill what was once a norm In the Sadhir form and add more value to their dancing and greater connect to the heritage.

Vasu gave a very expansive and novel treatment to the Varnam ‘Mohamana’, another inspiring instance of how one can make a big difference while still performing a very traditional varnam. His interpretation of Vishnu as the Nayika pining for Aroora was a very novel one and made perfect sense and offered scope for so much improvisation.

Meera Sreenarayan

I had missed Meera’s prize winning performance at the Music academy last season and I was eager to catch up with her performance. Her performance was clearly a class apart. The effort she puts into every small adavu and make it look very rounded was very evident throughout her performance. The perfect synchronism she managed to strike between the singing and her movements was another aspect that made her performance special. 

Her unhurried, refined execution of nrittas combined with a good video capturing technique would make for an interesting study of the geometric aspects of BN.

Right from the word go when she started by making floral offerings and invoking blessings she was very convincing and very immersed in the role play of the chosen theme. In the Narasimma Kavuthuvam, at one point she seemed to have grown several feet tall in enacting the drama, that is elucidative of the power she packs into her Nritya.

 In the swara jathi varnam Meera had chosen, there was a point when she serves the nayaka something to drink and sits on the ground beside him looking at him, at this point her gaze seemed to be at something distant rather  than on a the face of the nayaka close by. This was a a very minuscule fraction of a perturbing moment in the performance, I happened to notice it and mention it only because the rest of the performance was so thorough and flawless.

The vocal artist Bijeesh accompanying Meera made interesting improvisations that added to the fun and drama of the performance.

Lakshmi  P Athreya

Lakshmi looked gloriously tall and beautiful during this performance. While first half the varnam went by looking pretty and well, a moment when the dancer looks at the lotus and the sun with its lighting and the dancer’s posturing made for a very surreal experience, making me wonder why could not a whole nayaka- nayika piece be danced around with the imagery of say the sun and the lotus, rather than the usual nara- naari modeling.

The tempo of the performance in the Varnam picked up with the lines ‘ Kaaman enai..’. The performance had scaled up to a different level thereafter. The Meera Bhajan and the ashtakam were a visual and aural delight.

Shrutipriya

While SP was introduced as the runner up in the Music acdemy peroformances in the last season, my expectations naturally grew higher. SP had a easy grace and style about her dancing. I wish she invested a little more in the ideas that go into the Choreographing of her dance.

For instance, in the Nandanaar charithram piece, when Nandanaar is trying to get the bull to get out the way in Thirupangur, she starts off with showing a nataraja inside the shrine, which I thought was a quite a slip. She was not convincing as Nandanaar either. 

And while trying different means to get the bull to move she brings a tuft of grass to lure the bull away. I could imagine Bragha doing it if she were performing, but you have a young girl performing Nandanaar, u could attempt things like pelting a stone ( say at near the bull) to try and get the bull to move. I mean such things could make it more convincing.

Acharyas could make a big difference by choreographing with the dancer in mind rather than themselves.

Shwetha Prachande

I had missed watching Shwetha in the last season too. It was a couple of very close misses. She comes with a wide range of trainings in foreign shores to Kalari, rising expectations in her performance.

I was disappointed when she started without an invocatory piece. The invocatory piece helps the dancer to settle down to performing a dramatic piece. One cannot walk straight on to the stage and start emoting.

Shwetha started straight with the varnam, which should have caused difficulty in bringing emotions. The Varnam also happened to be one that the previous performer had performed to, something the convenor could have averted, making it a double disappointment. Moreover, Shwetha’s emoting to the lines of the varnam was almost zilch making it a difficult experience.

Meenakshi Sreenivasan

MS was quite a treat to watch. She stood out in here ease of performing to Padams. More special because these were the only padams I got to see in this festival.  Her grace added lilt to the performance. A mudra MS made for the 'chakora' bird, bringing both her hands together appeared different and ingenious. 

MS could bring a world of difference to her performance by being more convincing in the dramatics. The ‘koozhi’ piece was such a different and interesting piece, it offered a lot of scope for dramatics. She was very unconvincing while portraying the disappointment when the hero leaves all of a sudden or in her loosing cool with the rooster that spoilt all the fun. One could introduce folk elements like chasing the rooster to add value to the performance.

In concluding, i feel that while the Nritta part is something one cannot tamper much with, dancers could make a world of difference  and elevate their performance by adding more theatric and ingenious elements to the Nritya part of their performance. These are some thoughts that young dancers could deliberate upon.