Mayank Mansingh Kaul on a roll

It is a rarity that you find an artist so very willing to talk and share his thoughts and learnings as Mayank does and that too with an amazing amount of energy that shows in his consistent and deep voice, and a freewheeling nature that sweeps across topics ranging from the politics and arts of Venice biennale to real anger and concerns about the crafts man going unaccredited in a design environment.

Mayank begins his talk gracefully informing the audience about his own work and journey starting as  a designer from NID to an archivist, a policy maker, an entrepreneur  to a curator. It is this richness of his experience that enriches his talks and make them very informative and educative.

In the course of his talk one gets a fair idea of the origins, evolution and politics of some very important institutions and personalities in the design context. More than just informing, Mayank makes his politics very clear even at the outset of his talk. In calling the first major major exhibition of  Indian crafts in American soil, post Indian independence 'Textile and ornamental arts from India' in 1955 and carefully avoiding the words crafts and designs, the then American preoccupation with crafts and design as in 'Industrial Design' is exposed.

Interestingly it is this exhibition that opens up a long association between Pupul Jayakar and Charles Eames. It is the former's study and report that would lay the foundations for NID.  In spite of NID's  roots in this American romance of 'Industrial Design', Mayank is very happy and proud that NID has carved its own unique path in encouraging the crafts and has grown into the oldest surviving stand alone institution for crafts and design.

The initial days of NID also saw people coming from Bahaus, Germany and bringing with them the culture and practices that would go on to define the Institution.

Talking of individuals, the contribution of Nelly Sethna in making Kalamkari the prominent and popular name in Textile design that now it is, shines bright.

The phenomena of Khadhi and its uniqueness to the Indian national movement is a glorious and separate chapter in itself. While talking of the glories of Khadi, Mayank was also quick to add an alternative narrative of the movements in impact on artisans and designers who were producing richly designed silk and other textiles, who were loosing their market and livelihood with the wide adoption of white and plain cotton signifying the growing Nationalistic fervor.  It is interesting to note how Sarojini Naidu championed the Khadhi while empathising with and strongly supporting this alternative industry as well. This is evident in the richly designed and ornamented appearance of Sarojini NAidu in most of the photographs all the more prominent and contrasting while standing besides Gandhi.

The birth of the Calico Museum in Ahmedabad, its innovation in the engaging display of textiles, encouraging a dialogue with the viewer, in contrast to the relic like displays in western exhibits of Indian textiles, where the elephant finds an unavoidable presence, was a pioneering effort in many ways. The Crafts museum in Delhi was the next milestone in the journey leading upto the formation of NID.

Le Corbusier's contribution to the design collection in India started with some simple furniture and tapestry designs in private properties leading upto to the mammoth contribution to the city of Chandigarh. The lecture concluded on a worried note about these design artifacts falling in to the hands of people who may not be in a position to appreciate the value of these rarities.

Swarnamalya and Radio Rangamandira

It had always been a deep desire of mine to start a radio channel dedicated to Literary and arts events. It was my concern, while attending various talk events, that so many people would benefit if these were broadcast. And when Swarnamalya launched her Rangamandira Radio as a platform for talks on art, history, etc., i was very excited and jumped up to her, saying i would like to come on board. Over a casual meeting outside Akram Khan's Show, i introduced myself and expressed my ideas for the Radio. She invited me for a discussion later.

During the course of this discussion it was interesting to see the Scholar in Swarnamalya reveal itself, and it was a truly inspiring revelation, as i had known the person only as an actor, dancer  and a TV show compere. Even though i had attended a lecture by her on the 'araiyar sevai and other traditions of Srirangam Temple' ( as a part of pechu katcheri held by Tamil heritage trust) and visited her exhibits of her work titled 'from the attic', i had always looked at her as an inspired artist.

But as we were talking, i could see her diverse interests, her strained search pursuing these interests, her impassioned deep research into many of these interests, her definite and solid opinions on many related things, her deep knowledge, wide readership all put together created a fresh and an inspiring image of the artist. it is this image of the artist that i wish to share with my readers.

Radio Rangamandira was started to inspire artists and educate and engage artists and others in the fields of History, social sciences etc. Because for art to be contemporaneous it has to be able to have a dialogue with the social sciences. The Radio's self professed mission- vision statement is- 'Ranga Mandira is committed to the ideology of forging the practice of arts to that of history and identity. We believe in embracing technology to give voice to forgotten histories and enrich our lives through arts and its higher purpose. Radio Ranga Mandira brings special programs on the arts, history, religion, communities, folklore, women and much more both as curated broadcasts as well as exciting live broadcasts.'

Swarnamalya has a big grudge against our education system, that never encourages us to question. As a result u have only two polarities in our society- either you are with the mainstream or you are not. There is never any scope for that middle ground, where i could be with you and yet disagree with you. Either you are branded for dravidianism or for brahminism, there is never that middle ground.

In this context, the first part of lecture 'on Varna system' by Historian S Ramachandran in conversation with Swarnamalya had been out by then and she was getting varied feedbacks. Most of them were of the nature, 'why this topic', why not stick to the arts, etc. people always want you to play safe and fear treading those unexplored areas.

She had plans for three different series of talks at that point. The first is the Historian series mentioned above and the next was an interesting and exciting series on sub-altern studies. When prompted, she delved a little deep into explaining what sub altern was. Sub-altern studies put together those historical narratives sidelined or shadowed by the towering mainstream narrative. it is a process of digging history out of the Hagoigraphy and Hero worship that the main stream in our culture tends to be colored with. One has to make an effort to rid oneself of these tendencies and look at History with a new perspective to discover the sub-altern.

She cited the example of the Chauri-Chaura incident, which in the main strem is used just as an instant to personify Gandhi"s resolve and principled commitment to the freedom struggle. But studies from a different perspective reveal interesting dimensions, she revealed. She encourages her students here and in California, where she is a visiting faculty, to think differently.

She acknowledges and recognizes that if not for Dravidianism , Tamilnadu could have sunk into deep pandemonium and chaos. What she abhors in our culture is the Hero worship,  that nudges out any little space for dissent. It is in this context that she has planned a series on Sub altern narratives.

So, how does all this help the artist? She claims that art operating in isolation could only produce obsolete and stylised works. art needs to be sensitive to and inspire the society around it.She is apprehensive about students taking to arts as a way of life and worried about them when they are not open to these social undercurrents.

A third series Radio Rangamandira would feature is the 'fun' part, which would feature readings and appreciations from poetry and literary works. She is all smiles and joyous as she looks forward to this part as it reflects her long and strong engagement with literature and appreciation.

When i suggested that the Radio could cover various art and literary talks happening around the city, she sounded excited and further had a point to drive, that it was more important to elicit a discussion and encourage more view points than just host the grind of the lecture. There goes the mark of a scholar, ever hungry for discussions and ideas.

as we were talking, a few students who were leaving a music class conducted in the Rangamandira school and had performed the other day celebrating the institution's 10 th anniversary,  were treated to her love and feedback. It was quite a spectacle to see these young trots interact with their master in a loving way. it was all giggles and shy nuggets of self criticism from the students and a feedback packed as a friendly pat and hug from the master.

Her blog fromtheattic.in describes in detail her journey over the past 10 years researching into the unexplored areas of dance. It serves as an indispensable companion to understand her as a person and her journey as  scholar .

பாரதியின் பாஞ்சாலி சபதம் - திரு பாலசுப்ரமணியன் அவர்கள் வாசிப்பில்

பாரதியின் பாஞ்சாலி சபதம் - திரு பாலசுப்ரமணியன்  அவர்களின்  வாசிப்பில்

என் மனம் லயித்து விடும் ஒரு நிகழ்வைக் கண்டுகொண்டேன், அது பாரதியை கண்டறிதல்- திரு பாலு அவர்களின் அழகிய வாசிப்பில். இதில் நான் பாரதிக்கு மயங்குகிறேனா அல்லது அன்பரது வாசிப்புக்கு மயங்குகிறேனா என்பது 'அவனுக்கு' தான் வெளிச்சம். நமக்கென்ன வந்தது மயங்கி திளைப்பதற்கு ஒரு பொருள் கிடைத்து விட்டது, சந்தோஷம்!

பாஞ்சாலி சபதம் வாசிப்பு எங்களது இரண்டாவது நிகழ்வு. முதல் நிகழ்வில் பாரதியின் ஞான ரதம் முதலிய கதைகளை படித்தோம். பாலு அவர்கள் வாசிக்கும் பொழுது தனுக்கு தானே ரசித்து, படித்ததை அனுபவித்து சுவைக்கும் விதம் தனி அழகு. அவர் குரலினை ஏற்றி எறக்கி பல வர்ணங்களை தீட்டி படிப்பது, படி பொருளை காவியமாக தீட்டி விரிக்க வல்லது. வர்ணங்கள போதாதென்று நமக்கென காளிதாசனையும் வியாசரையும் கம்பரையும் ஆங்காங்கே எடுத்துக்காட்டி காவியத்திற்கு இன்னும் அழகு சேர்ப்பார்.

இது போதாதென்று ஆங்காங்கே பாரதியின் ஆளுமையின் விஸ்வரூபத்தில் இருந்து நமக்கு சிறு சிறு துணுக்குகளை தந்து நம்மை ஆச்சரியத்தில் மூழ்கிடச் செய்வார். ஆக இது ஒரு குட்டி கலக்ஷேப அனுபவம் என்றே கூற வேண்டும்.

அன்பரின் வாசிப்பின் மாய வலை ஒரு புறம் நிற்க பாரதியின் கவித் திறன் , கற்பனைத் திறன், மொழித் திறன் இவற்றை பற்றி நான் கூறினால் ஆகாது. அது படித்து சுவைத்தால் மட்டுமே முழுதும் புலப்பட கூடியது. நான் ரசித்தவற்றை இங்கே பகிர்ந்துக்கொள்ள விழைகிறேன்.

தோத்திரத்தை தாண்டிய முதல் பாடல் அச்தினாபுரியை பற்றியது. மேல் பார்வைக்கு இது ஒரு தலைநகரத்தின் சிறப்பை கூறுவதாக தோன்றினாலும் பாரதி இதிலும் புரட்சி கருத்துக்களை ஆங்கங்கே செருகி உள்ளான்.

மெய்த்தவர் பலருண் டாம்; -- வெறும்
வேடங்கள் பூண்டவர் பலருமுண் டாம்;

என்று போலிகளை போகிற போக்கில் காட்டிச்  செல்கிறான்.

பாரதி முகவுரையிலேயே திருதிராடிரரை நல்லவரை சித்தரித்துள்ளதாக நமக்கு தெரி/ளிவித்துவிடுகிர்ரர்.

பாண்டவர் அஸ்தினாபுரம் புக்கையில், நகரம் களிப்பதைகூறுபவர் ,

சந்திகள், வீதிகள், சாலைகள், சோலைகள் --
எத்திசை நோக்கினும் மாந்தர் நிறைந்தனர்;
இத்தனை மக்களும் எங்கண் இருந்தனர
இத்தின மட்டும் எனவியப் பெய்துற..

என்பதை துரியோதணன் வியப்பதாக நாம் கொண்டால், காவியத்தின் சுவை இன்னும் கூடும்.  

சகுனி விடும் சூதிர்க்கான அழைப்பை தருமன் மறுக்கிறோம் பொது அவனை இசைக்கச் செய்யும் சகுனியின் சூழ்ச்சியை கவனியுங்கள்..

“நிலமுழு தாட்கொண் டாய் -- தனி் நீ” எனப் பலர்சொலக் கேட்டதனால், சிலபொருள் விளையாட்டிற் -- செலுஞ் செலவினுக் கழிகலை எனநினைந்தேன்.		168
‘பாரத மண்டலத் தார் -- தங்கள் பதிஒரு பிசுனனென் றறிவே னோ?

 ...

நிச்சயம் நீவெல் வாய்; -- வெற்றி
நினக்கியல் பாயின தறியா யோ?
நிச்சயம் நீவெல் வாய்; -- பல
நினைகுவ தேன்? களி தொடங்கு’

இப்படி சொல்லி சொல்லியே தருமனை மேலும் மேலும் அழிவின் பாதையில் இழுத்து செல்கின்றான்,

தோல் விலைக்குப் பசுவினைக் கொல்லும்
துட்டன்...

தருமன் மீண்டும் மறுத்தும் ..

மன்னர் வல்லினுக் கழைத்திடில் மறுப்பதுண் டோ?		175
‘தேர்ந்தவன் வென்றிடு வான்; -- தொழில் தேர்ச்சிஇல் லாதவன் தோற்றிடு வான்;..... இவை சூதென்றும் சதிஎன்றும் சொல்வா ரோ? 176

நாணமிலார் சொலுங் கதைவேண்டா;
வல்லமர் செய்திடவே -- இந்த
மன்னர்முன்னேநினை அழைத்துவிட்டேன்;
சொல்லுக வருவதுண் டேல், -- மனத்
துணிவிலை யேலதுஞ் சொல்லு
 
என்று கூறி தருமனை சம்மதிக்க வைத்துவிடுகிறான். தர்மன் ஏன் இசைகின்றான் ?


பொய்ய தாகுஞ் சிறுவழக் கொன்றைப்
புலனி லாதவர் தம்முடம் பாட்டை
ஐயன் நெஞ்சில் அறமெனக் கொண்டான்.

ஐயகோ! என பாரதி சீறுகிறான், இப்படி தானே இனி பலரும் வீழப் போகிறார்கள் என்று,

முன்பி ருந்ததொர் காரணத் தாலே, மூடரே, பொய்யை மெய்என லாமோ? முன்பெனச் சொலுங் கால மதற்கு மூடரே, ஓர் வரையறை உண்டோ? முன்பெனச் சொலின் நேற்றுமுன் பேயாம்; மூன்று கோடி வருடமும் முன்பே; முன்பிருந்தெண்ணி லாது புவிமேல் மொய்த்த மக்க ளெலாம் முனி வோரோ?		179
நீர்பி றக்குமுன் பார்மிசை மூடர் நேர்ந்த தில்லை எனநினைந் தீரோ? பார்பி றந்தது தொட்டின்று மட்டும், பலபலப்பல பற்பல கோடி கார்பி றக்கும் மழைத்துளி போலே கண்ட மக்க ளனைவருள் ளேயும், நீர்பி றப்பதன் முன்பு, மடமை, நீசத் தன்மை இருந்தன வன்றோ?		180
பொய்யொ ழுக்கை அறமென்று கொண்டும், பொய்யர் கேலியைச் சாத்திர மென்றும், ஐயகோ, நங்கள் பாரத நாட்டில் அறிவி லாரறப் பற்றுமிக் குள்ளோர் நொய்ய ராகி அழிந்தவர் கோடி.

முன்பிருந்த வழக்கு என்பதாலே நீங்களும் வீழ்ந்திட வேண்டுமா, முன்பிருந்தவன் எல்லாம் என்ன யோக்கியனா என்று பாரதி சீறுவதில் எத்தனை நியாயம் உள்ளது.

சூது ஆட இசைந்து விடுகிறான் தர்மன், அப்பொழுதும் சிறிது நழுவ பார்க்கிறான். பணயம் என்ன வைக்கிறாய் என்று சகுனியை வினவ , துரியோதனன் நான் என் செல்வம் வைக்கிறேன் என்கிறான். இது என்ன டா  ஞாயம் ஒருவன் ஆட இன்னொருவன் பணயம் வைப்பதா என்று தர்மன் ஆட்சேபிக்கிறான். அப்பொழுது இடையிடுகிறான் அங்க அரசன், ஒரு நகைப்புடன். அவன் இந்த படைப்பில் வருவது 3 இடங்களில் , ஏனோ பாரதி அவனை 3 இடங்களிலுமே ஒரு நகைப்புடன் படைத்திருக்கிறார்.

‘பொழுதுபோக்கு தற்கே -- சூதுப்
போர்தொ டங்கு கின்றோம்;
அழுத லேனி தற்கே?’ என்றே
அங்கர் கோன் நகைத்தான்.

தர்மன் ஒவ்வொன்றாய் வைத்து தோற்றாகுகிறது. அனைத்தையும் இழந்திட்ட நிலையில், கள்ள சகுனி,

மாடிழந்து விட்டான், -- தருமன்
மந்தை மந்தையாக;
ஆடிழந்து விட்டான், -- தருமன்
ஆளி ழந்து விட்டான்;
பீடி ழந்த சகுனி -- அங்கு
பின்னுஞ் சொல்லு கின்றான்:
‘நாடி ழக்க வில்லை, -- தருமா!
நாட்டை வைத்தி’டென்றான். 

நாட்டை வைத்திடு என்கிறான். இதை கூறும் சமயம் அவன் வீடு பேறு இழக்கின்றான், இதை effect precedes the cause ஆக பாரதி சொல்லிஇருப்பதை சுட்டும் அன்பர் நமக்கு இதன் ராமாயண   நேர் நிகழ்வையும் சுட்டி காட்டுகிறார்.

காப்பியம் உயிர் பெறுவதென்பது இது போன்ற தருனங்களிலன்றோ!

இதை சொல்லக்கேட்டவுடன் , விதுரன் பொங்கி எழுகிறான். இது ஞயாயம் இல்ல என்பதை எடுத்துரைக்கிறான். பாண்டவர்க்கு தீங்கிழைத்தால் அவர்களது நேச நாடுகள் பொறுக்க மாட்டா என்கிறான்,

பாண்ட வர்பொறை கொள்ளுவ ரேனும்,
பைந்து ழாயனும் பாஞ்சாலத் தானும்
மூண்ட வெஞ்சினத் தோடுநஞ் சூழல்
முற்றும் வேரறச் செய்குவ ரன்றோ?

இதை தற்கால சூழலில் இவனை attack பண்ணா சீனா support க்கு வருவான் என்றெல்லாம் நாடுகள் யோசிப்பதை சுட்டி காட்டுகிறார் நம் கதகலஷேபர். 

கேட்டி லேகளி யோடுசெல் வாயோ?
கேட்குங் காதும் இழந்துவிட் டாயோ? 

என்று தன அண்ணனை காய்கிறான் விதுரன். இந்தக் காய்தலின் உச்சமாக ..

நெறி இழந்தபின் வாழ்வதி லின்பம்
நேரு மென்று நினைத்திடல் வேண்டா.

என்ற வரியை படிக்க நம் வாசிப்பாளர், பொன்னால் பதிக்கப் பட வேண்டியவை என்று குதூகளிக்கிறார்.

அடுத்து வரும் 'பராசக்தி வணக்க 'த்தில், 

ஈங்குனைச் சரணென் றெய்தினேன்; என்னை
  இருங்கலைப் புலவனாக் குதியே.  

என்று வேண்டும் பாரதியின் தூய மனதினை பிரமிக்காமல் இருக்க முடியாது. 

விதுரன் எவ்வளவு தான் நியாயத்தை எடுத்துச் சொன்னாலும்..

நெறிஉ ரைத்திடும் மேலவர் வாய்ச்சொல்
நீச ரானவர் கொள்ளுவ துண்டோ? 
  
துரியன் சித்தப்பனை சாடுகிறான்..
  
நன்றி கெட்ட விதுரா, சிறிதும்
நாண மற்ற விதுரா,
தின்ற உப்பினுக்கே நாசந்
தேடுகின்ற விதுரா,...

என்று நம் 'பாலு'வோ துரியனின் சொற்களில்  அதிருகிறார்..

அன்பிலாத பெண்ணுக்கு -- இதமே
ஆயிரங்கள் செய்தும்,
முன்பின் எண்ணு வாளோ? -- தருணம்
மூண்ட போது கழிவாள்.
வன்புரைத்தல் வேண்டா, -- எங்கள்
வலிபொறுத்தல் வேண்டா,
இன்ப மெங்க ணுண்டோ, -- அங்கே
ஏகி’டென்று ரைத்தான். 

துரியன். எதற்கு  எதை ஒப்பிடுகிறான் பாருங்க பாரதி.

'தன்னைக்
கொன்றாலும் ஒப்பாகா  வடுச்சொற் கூறிக்
குமைவதனில் அணுவளவுங் குழப்ப மெய்தா' விதுரன்  இந்த கடுஞ்சொர்க்கள் கேட்டு

'சென்றாலும் இருந்தாலு இனிஎன் னேடா?' 

என்று மயங்காமல் மயங்குவதை நம் கதைப்பவர் சொல்லும் போது நம் கண்களிலும் நீர் தேங்கிடும்.  வேறு வழியின்றி,  

விதுரன் கூறி
வாய்மூடித் தலைகுனிந்தே இருக்கை கொண்டான்.



அப்பொழுது ,

பதிவுறுவோம் புவியிலெனக் கலிம கிழ்ந்தான்,
பாரதப்போர் வருமென்று தேவ ரார்த்தார்.  

என்ன ஒரு dramatic effect கொடுக்கிறான் பாரதி. 

தருமனும் நாட்டை பணயம் வைக்க தயார் ஆகின்றான் .. அப்போ பொங்கும் நம் பாரதி ...

ஓரஞ் செய்திடாமே, -- தருமத்
துறுதி கொன்றிடாமே,
சோரஞ் செய்திடாமே, -- பிறரைத்
துயரில் வீழ்த்திடாமே,
ஊரை யாளு முறைமை -- உலகில்
ஓர்புறத்து மில்லை.
(அட...) 
சார மற்ற வார்த்தை! -- மேலே
சரிதை சொல்லு கின்றோம்.  

அந்த 'அட' போட்டது நம்ம ஆளு பாலு ... 

எல்லாமும் எழந்துட்டான் தர்மன் அவன எப்படி சாதுர்யமா பேசி மேலும் விளையாட வைக்கிறான் பாருங்க சகுனி..

எல்லா மிழந்த பின்னர் -- நின்றன்
இளைஞரும் நீரும்மற் றெதிற்பிழைப்பீர்?
பொல்லா விளையாட்டில் -- பிச்சை
புகநினை விடுவதை விரும்புகிலோம்.
வல்லார் நினதிளைஞர் -- சூதில்
வைத்திடத் தகுந்தவர் பணயமென்றே;
சொல்லால் உளம் வருந்தேல்; -- வைத்துத்
தோற்றதை மீட்’டென்று சகுனிசொன்னான். 

தன் இளையவர்களையும் பணயம் வைக்க முனையும் தர்மன், சஹாதேவனை பற்றி கூறும் போது ,

எப்பொழு தும்பிர மத்திலே -- சிந்தை
ஏற்றி உலகமொ ராடல்போல் -- எண்ணித்
தப்பின்றி இன்பங்கள் துய்த்திடும்

என்ன ஒரு description. இதை கூறும் போது நம் நண்பர் இதை நோக்கும் பார்வையே வேறு. இதைக் கேட்டவுடன் தன்னை பற்றி மூத்தவர் கொண்டுள்ள கருத்தை இந்த பொழுதிலேனும் கேட்க்க் கேடைத்ததே என்று இளையவன் பூரித்தானாம் ... இன்ன ஒரு கற்பனை..  

நகுலனையும் இப்படி இழந்த பிறகு தருமனுக்கு லேசா ஒரு பொறி தட்டுதாம் ..

நகுலனை வைத்தும் இழந்திட்டான்; -- அங்கு
நள்ளிருட் கண்ணொரு சிற்றொளி -- வந்து
புகுவது போலவன் புந்தியில் -- ‘என்ன
புன்மை செய்தோம்?’ என எண்ணினான்

ஆனால் இந்த பொறிய சகுனி எப்படி சட்டுன்னு அனைச்சு ஆட்டத்த தன் பக்கம் திருப்புறான் பாருங்க ..

ஐய,
வேறொரு தாயிற் பிறந்தவர் -- வைக்கத்
தகுவரென்றிந்தச் சிறுவரை -- வைத்துத்
தாயத்தி லேஇழந் திட்டனை. 

அதாவது, அந்த பசங்க வேற தாய்க்கு (மாதரி) பிறந்தவங்கன்னு தானே அவங்கள பந்தயத்துல வச்ச ..   குந்திக்கு பிறந்தவர்களை வைப்பிய நீ யாரு நு அவன சீண்ட தருமனும் தன்னிலையை இழக்கிறான். 

தர்மன் தன்னையும் இழந்து விடுகிறான், உடனே துரியனுக்கு ஒரே குஷி குதூகலிக்கிறான் ..ஆனால் இன்னும் அடங்காத சகுனி துரியனை எப்படி அடக்கி, தருமனை மேலும் குழியில் இட்டுச்செல்கிறான் பாருங்க.. 

புண்ணிடைக் கோல்கொண்டு குத்துதல் -- நின்னைப்
போன்றவர் செய்யத் தகுவதோ? .....
...
நண்ணித் தொடங்கிய சூதன்றோ? -- இவர்
நாணுறச் செய்வது நேர்மையோ? 

என்றெல்லாம் சொல்லிட்டு ..

இன்னும் பணயம்வைத் தாடுவோம்; -- வெற்றி
இன்னும் இவர்பெற லாகுங்காண்.
...................................................................இவர்
மேவிடு தேவியை வைத்திட்டால், அவள்
துன்னும் அதிட்ட முடையவள் -- இவர்
தோற்ற தனைத்தையும் மீட்டலாம்.’    

என்று கூறி அதலபாதளத்திற்கு வழி காட்டுகிறான் சகுனி.

வேள்விப் பொருளினையே -- புலை நாயின்முன்
மென்றிட வைப்பவர்போல்,....
உயிர்த்தேவியைக்
கீழ்மக்கட் காளாக்கினான். 

the hell goes loose . 

கக் கக்கென் றேநகைப்பார் -- ‘துரியோதனா,
கட்டிக்கொள் எம்மை’என்பார். 

அந்த சிரிப்பு personifies  evil .    குதூகலத்தில் துரியன் திரௌபதியை அவைக்கு அழைத்து வர ஆணையிடுகிறான். அப்பொழுது ஜகத்தில் அதர்மக் குழப்பம் ஏற்ப்படுவதை 

தருமம் அழிவெய்தச் சத்தியமும் பொய்யாக,
பெருமைத் தவங்கள் பெயர்கெட்டு மண்ணாக,
வானத்துத் தேவர் வயிற்றிலே தீப்பாய,..
 
என்று பாரதி ஒவ்வொன்றாய் தன இயல்பிலிருந்து வழுவுவதை குறிப்பிட்டு   செல்கிறான், ஆனால் தன் பிரிய சக்தியைப்  பற்றி மட்டும்  நீண்ட அடுக்கு மொழிகளால் அலங்கரித்துவிட்டு ..

ஆக்கந்தா னாவாள், அழிவு நிலையாவாள்,
போக்குவர வெய்தும் புதுமை யெலாந் தானாவாள்,
மாறிமாறிப்பின்னும் மாறிமாறிப்பின்னும்
மாறிமா றிப்போம் வழக்கமே தானாவாள்,
ஆதிபராசக்தி -- அவள்நெஞ்சம் வன்மையுற

என்று ஒரு சின்ன 'switch on ' (இது நம்ம ஆளோட interpretation ) மட்டும் செய்துவிட்டு கடந்து செல்கிறான். கவிகள் எப்படியெல்லாம் தங்கள் பாடுபோருள்களிடம் தாட்சண்யம் காட்டுகிறார்கள் கவனியுங்கள்.

பொல்லாத துரியன் விதுரனை போய் ஏவுகிறான் திரௌபதியை கொணர. இதை கேட்டு பொங்கும் விதுரன், 

நெஞ்சஞ் சுடவுரைத்தல் நேர்மைஎனக் கொண்டாயோ?
மஞ்சனே, அச்சொல் மருமத்தே பாய்வதன்றோ?
கெட்டார்தம் வாயில் எளிதே கிளைத்துவிடும்;
பட்டார்தம் நெஞ்சிற் பலநாள் அகலாது.

என்று துடிக்கின்றான். விதுரனை 'கெடுக ' என்று ஒதுக்கிவிட்டு தேர்ப்பாகனை ஏவுகிறான்.

இந்த தேர்பாகன் கூற்றை பாரதி மிக அழகாக வடிவமைத்துள்ளான். பாகன் சென்று திரௌபதியிடம் 

பாகன் விரைந்துபோய்ப் பாஞ்சாலி வாழ்மனையில்
சோகம் ததும்பித் துடித்த குரலுடனே,
‘அம்மனே போற்றி! அறங்காப்பாய், தாள்போற்றி!

என்று  வந்தனம் செய்யும் இடம் , சிலம்பில் வாயிற்காவலர்

அடர்த்து எழு குருதி அடங்காப் பசுந் துணிப்
பிடர்த் தலைப் பீடம் ஏறிய மடக்கொடி,
வெற்றி வேல் தடக்கைக் கொற்றவை, அல்லள்;
அறுவர்க்கு இளைய நங்கை, இறைவனை
ஆடல் கண்டருளிய அணங்கு, சூர் உடைக்
கானகம் உகந்த காளி, தாருகன்
பேர் உரம் கிழித்த பெண்ணும், அல்லள்;
செற்றனள் போலும்; செயிர்த்தனள் போலும்;  

என்று  கண்ணகியை தெய்வத்தை இணையாக கொண்டு விவரிக்கும்  காட்சியை நினைவுறுத்துவனவாக உள்ளன.   

பாகனிடம் முதலில் 

‘யார்சொன்ன வார்த்தையடா!

என்று சீறும்  திரௌபதி , 

“என்னைமுதல் வைத்திழந்தபின்பு தன்னைஎன்
மன்னர் இழந்தாரா? மாறித் தமைத்தோற்ற
பின்னரெனைத் தோற்றாரா?” 

என்ற கேள்வியை பாகனிடம் தொடுத்து ஏவுகிறாள். பின்னர் தன் நிலை உணர்ந்தவளாய் , https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=9223344169351337930#editor/target=post;postID=7899805153987479635;onPublishedMenu=allposts;onClosedMenu=allposts;postNum=1;src=postname

தன்னந் தனியே தவிக்கும் மனத்தாளாய்,
வன்னங் குலைந்து மலர்விழிகள் நீர்சொரிய
உள்ளத்தை அச்சம் உலைஉறுத்தப் பேய்கண்ட
பிள்ளையென வீற்றிருந்தாள் ...
  
மீண்டும் வந்த பாகனிடம், முற்றில் வேறு தொனியில், 

‘தம்பி,
என்றனை வீணில் அழைப்பதேன்?  

என்று  இரங்கச்செய்கிறாள். மேலும் சில வினாக்களை தொடுத்து ஏவுகிறாள். இதில் இக்கட்டிற்கு ஆளாகும் பாகன், அவள் மாதவிடாயில் இருக்கிறாள் என்று கூறிவிடுகிறான். அதற்கும் பயபடதவர்கள் . 

( this article is under construction)

Torobaka

It was a series of recommendations that built up my excitement to look forward to this dance show staged at Mutha hall. It all started with Anita Ratnam recommending it over the course of a discussion on 'writing on the Arts' hosted by Apparao galleries. i kind of fixed my date with the show on that day. 

Then came Karthika Nair's turn to sound the excitement on over a reading of her book 'Until The Lions'. She also dropped the info that Akram Khan was working on staging the 'Amba- Sikandi' part of her work, scheduled to begin next year. 

All this coupled with a little reading on Akram Khan's works made me look eagerly forward to the show. From my little research on his works i found him very willing to collaborate with other happening artists and create interesting new art.

The evening of the Show itself turned to be a blessing to be able to see all people committed to and involved in performing arts gather under one roof. 

Now, writing about the performance itself, i should say that i am writing this almost a week after watching the performance, so i am digging out what stayed in mind. i should say i was transfixed on AK right from the word start, may be the build up and the excitement did me in. But there is no denying the effect of his presence on the stage. He was like a huge mass wrapping the stage around himself by the sheer gravity of the combined prowess of his style, grace and talent.

The precursors to the show had very much lead me to expect a dialogue between Flamenco and Kathak dance forms on stage. The dialogues we are used to seeing are where each form holds its ground and is out to prove its superiority over the other. But here it was a true dialogue that was happening between the two forms. There were moments when the forms said 'hello' to each other, felt irked by the other, competed with the other, tried to better the other, mellowed down and courted the other and just made their own clear statements in their own individualistic way.

The beauty of the show was that the dialogue was not just restricted to the dance forms, rather it transcended it and it was nice to see a subtle cross dialogue in the sidelines between the two genres of music that accompany these dance forms. the extension was a very natural progression.

The Flamenco performance exuded a certain manliness, rawness, power and was kind of emphatic in terms of hard tapping on specially laid wooden platforms and the music that accompanied it had a very folk feel to it. on the other hand Kathak exuded a feminine grace, style and an embracing nature while standing its ground and the music accompanying it had very classical and structured nature. 

though the bipolar nature of the performance was deducible i wished i had known that Toro meant bull and vaca meant cow. i wish i had known that the performance drew its inspiration from a poem by Tristan Tzara. i believe i would have appreciated performance better with some extra research. i cant say what and how much i have missed. 

i cant thank Prakriti foundation enough for bring such wonderful shows to our city, Phenomenal indeed..

Anna Odell's Reunion

It is a Swedish movie, screened as a part of Swedish film fest at Chennai’s Max Mueller Bhavan. The movie is about how a woman takes revenge on her school mates, she grew up with and was bullied and ignored by during school days.  What makes this simple looking story special is that the protagonist is an artist and she avenges herself through art. The how of it unravels in layers in the course of the movie.

Though it’s a very simple sounding story line the movie makes a big impact on the viewer. The introductory note said that the movie was semi auto biographical. Yes, the maker, Anna odelle herself plays the lead.

The movie is anchored around a reunion happens and Anna is not invited to it. Anna has very bitter memories of being bullied and ignored during school. She is now a successful artist and obviously feels strong and all set to settle scores. At the same time she finds it difficult to accept that her mates still choose to avoid her. Its these two strands – the urge to settle scores and the pain of being ignored that intertwine to form the narrative.

Anna comes across as a very self built person very sure of achieving what she wanted. The shine in her eyes can be piercingly sad at times. the hierarchies that prevail among mates in a school are quite a common thing. but the striking pain and bitterness it leaves Anna with is evident in her performance. The fact that she has cast herself in the role lends the movie a very beautiful dimension. 

The mates react to Anna’s work in different ways. Some go to great lengths to avoid meeting her. Anna remains cold with many mates and is very keen to be avenged

Anna speaks to a school mate and tells him that this was the first time they were speaking, and that they had never spoken to each other in the nine years of their school life. 

Every mate who comes to meet Anna is interested in figuring out how and what have they been depicted as. One mate even relishes meeting the artist who plays him. The meeting of the two forms a very philosophical moment in the movie. 

One mate totally fails to see Anna’s point and is worried that public display of Anna’s work could bring disrepute to him and his family.

one can't end this write up on the movie without mentioning the excellent perfomances of the artists who make up the charecters of the school mates in Anna's work of art and those who play it in the movie itself. it took a while for it to occur to me that the two were different and it is this dichotomy that takes the movie to a league of its own and gives it a unique philosophical depth.

There a couple of music tracks, 'x =x' and 'the war is over' in the movie. They are fabulous and set a superb feel for the movie, particularly towards the climax.

Dr Bhagat's talk

Thanks to Apparao galleries in Chennai, i am all set and cheering about a festival of lectures on the Arts. The series opened with a session of 6 talks by Dr. Ashrafi Bhagat. A name, i have often looked up at many art exhibitions, featured in the very informative and succinctly written write-ups capturing the various aspects of the exhibits, giving the viewer a very good initiation and a mood to enter the exhibits and a direction as to what to look for..

obviously , i was excited about listening to Dr Bhagat, and moreover she was going to give a sweeping perspective on the Indian paintings.

her lec proceeded from the magnificient Ajantha murals, then moved on to Ellora, the Cholas, Pandyas and Pallavas, the Vijayanagara, Kerala murals; The Deccani miniatures, company Paintings and finally the courtly Raja Ravi Varma.

while she had a gargantuan task ahead of her she went about it with the grace and charm of a seasoned lecturer, her more than 30 years of teaching at Stella keeping her in very good stead, she could go on with no signs of fatigue for well more than the scheduled hour.

it was even more fascinating to learn that she had never talked on some of the topics and on some she was talking after a gap of almost a decade and went on to share that she was going back to those old topics with a newfound zeal as a result of the experiences she had picked up in the intervening years. one can imagine, with the talker in such and enthusiastic and cheerful frame of mind, how gifted we listeners were.

she had an interesting way with words. She could repeat verbatim certain sentences to explain a certain concept, this i found out when she was summarising the next day. she was not probably speaking out of memory but it was a kind of flow.

it was kind of tickling to see her struggle and mix up with the names and charecters of the epics. she was at her graceful best while taking questions. she would stop, take your question in and give u a studied response.

i had three evenings of absolute bliss listening to an expert talk about paintings, making me wonder if my evenings would ever be as blessed again. i am not sure if it was from the paintings are from the talker, i am leaving these sessions infected by loads of grace.

RIP Mama

These are the moments when the true import of the phrase, that 'you will live in our memories ', is dawning up on me. Each and every moment my mind is trying to relive the moments spent with my dear father in law who passed away on friday 21 august 2015.

i am witnessing for the first time what it means for a family to pull itself together after it has been rendered fulcrum-less all of a sudden. Seeing my Mami fight and cope up with the loss, i learn what it means to live on and find purpose in doing so, after some one who has been everything of your life taken away.

my first encounters with Mama was when i used to create opportunities to visit my would be before marriage when i  dropped in out of the blue at their doorstep, unannounced. now when i look back , i can imagine how very embarrassing it should have been on my would-be in-laws. But mama would not show not even the slightest trace of this embarrassment and would let me into their house. this and his attitude in subsequent situations would tell me the supreme confidence he would have on the inherent goodness of people and he valued human relationships more than anything else.

when it was time for me and sumi to move separately, he would not buy any of my arguments refusing his benevolence and would buy us all the best household utilities for us to set and run a home. when buying anything for anyone he would always pay attention to every detail and want it to be the best. he would learn of my love for sweets and subsequently every time before i reached their house a box of sweets would have arrived. he would shower you with gifts and would be so hard to make him accept one that i always considered it a great privilege to be able to be of some use to him.

while i always looked upto him as a man of big heart and a golden charecter, it was tough for me to have a normal conversation with him in those initial days. i always required an interpreter to make sense of those 'tongue-in-cheek' remarks that flowed casually from him. My reserved nature made me think i had to keep my guard and keep away from him.

but soon i would learn that my in-laws loved to talk and i had to learn the art of conversing. for example, when you are asked ,' when did you come', it would not satisfy them if you said 'this morning'. you should rather expand upon it, like ' i took the afternoon train yesterday, took permission in office,.. etc., etc. and brief them about your trip.

i had a brief rough patch with him, but we got over it as if nothing happened. That was his magnanimity.

it was only for a very shortwhile from my marriage that i saw him as healthy person. after a few months, he was always suffering from one or the other sickness. every time i visited, the house would wear a very gloomy and a serious look. the monotony would be broken only by the joy and the cheer brought in by the visits of our cousin's children.

Now that he has been relieved of his mortal ailing frame, the house should breathe free, but i am not sure how. i would miss a loving giant, who was cruelly incapacitated by his sickness, to talk to. i am sad that my children would not know of what a loving giant their grand dad was, i can scarce show them a person as loving and magnanimous as him.

Kavita Singh lecture

when i learnt from an email that Kavita Singh of JNU arts and aesthetics was talking in the city, it felt like an institution coming to my door step and i was absolutely thrilled and eager to jump in. i was however doubtful if the talk was open to public, the venue being stella maris college. i was glad i could sneak myself into the Francis hall jus as the lecture had begun. i had missed the introduction and the title slides.

Kavita was there to deliver the Edith tomory lec, a name, i was obviously hearing for the first and had to google to find out that she had been a faculty and a head here and was popular for her book on ' history of art'

when i joined the lec, Kavita was in the middle of explaining a visual on a painting depicting the execution of a khan jahan Lodhi

, she was exploring the expression on the man's face, what would otherwise have been a minuscule part of a painting, and interpreting the politics and history of that expression, i was already blown away.

Mughal paintings differed from the parent(?) persian safawid paintings in venturing to record the 'here and now'. the conflicts that raised between the ulemas and emperors and how akbar resolved them made for an interesting story.

The fact that Akbar was unlettered and had learning difficulties, together with his dropping into a state of trance as recorded in a couple of paintings (infact,once in the middle of an hunting expedition!!) is being interpreted to say that Akbar was dyslexic!

Akbar's love for books and his obvious inability to read combined to explain the numerous illustrations that literary works produced under Akbar would carry.

It was interesting to learn how The Mughals sent painters as a part of foreign missions to get portraits of their adversaries done and put some physiognomy to use to assess them and arrive at some important decisions. this could sometimes prove wrong as well as in Jehangir's decision to take on the minuscule looking Shah of Iran and sufferring defeat at his hands.

other tid bits of information i found fascinating were:

1. a second edition of Akbar nama had been brougt out in 1603 by abul fazl.

2. the second ed has some paintings depicting Akbar in a more humane and vulnerable manner( particularly his exploits with an elephant gone amuck, famously depicted in Jodha akbar), whereas the first was all about glorifying him, may be a result of maturing of the emperor..

3. Jehangir could not get his bio compiled together, though it is available in parts here n there..

a painting depicting Jehangir visiting a Hindu ascetic, Jadrup gosain appeared to be a very touching one.

4. Zafar- victory (zafar nama), Jaroka  - window ( as in Jaroka portrait)..

5. many paintings far from depicting the reality could be compared  to modern day photoshopping techniques done to achieve political ends. The cases of
a. mirza hussains's capture showing Dara's father in law,
b. Jehangir's Jaroka darshan later painted with a jaroka of AKbar in hand.
c. Mughal ladies njoying fireworks and the painting of Radhekrishna njoying fireworks ..
were illustrative of extent and motives of 'photoshopping'.

6. Rao ram Singh of Kota depicted horsing on a roof is illustrative of the fantasy of indian art.

7. the painting depicting the duel between Qilich Khan ( the founder of Hyderabad) and Bhim Singh , giving the moral upper ground to the latter even though it was the former who was the victor, was instructive of the many under currents that a painting comes hidden with.

8. That a whole narrative could be cooked up, was evident in the nain sukh's painting of Balwant Singh.

9. The fact that most of these paintings were at museums across the world was painful and at the same time   a relief that they were better kept there. ( the case Amaravathi sculptures on dispaly at Chennai Musuem may be borne in mind) . It was a pleasure that through the slides the author had given us an oppurtunity to walk through museums across the world. it als struck me that the paintings made more sense when sewn into the narrative of this lecture, leaving me wondering, how much would one viewing an isolated piece at some corner of a world take away from it over and above that it was just another Mughal Piece.

The speaker who was proposing the vote of thanks, struck me with a thoughtful remark that the speech had come a full circle from death to life to death!, very true.

a Walk in the Fort

i went to Fort St George this morning least expecting to see History spoken by buildings spread across the expanse of the Fort. I imagined it might be a walk thru the exhibits in the museum, but i ended up visualising the fort itself as a museum.

the walk was on the side lines of celebrating 375 yrs of the fort.

we started off with the cupola that stands in the middle of a small circular patch of greenery. The cupola which once housed the statue of Lord Cornwallis is said to be removed from near st thomas mount and placed here by Gov. Erskine in 1940. ( guess he would have foreseen that gens to come would scarce appreciate such objects) The Cornwallis statue is to be found separtely inside the musuem, the base of which depicts the surrender of Tipu's sons ( its probably for this reason that Indians might have found this offending).

we proceeded westward and stopped at a building, which is now an army officer's residence and is a functional example of the earliest buildings within the fort. the idea that the tiled roof and the tall balcony/ verandah would serve as a chamber for cooling the air and pumping it into the rooms was interesting..

we pass by the imposing secretariat building, mumbling to ourselves how it stood out in a kind of stark manner and proceeded to stop at the parade ground. this is the place that is identified as the spot where the earliest structure should have stood..

next we were in for some catholic treat at the st. mary's church ( i had imagined this was there only in the books, its strange i never ventured past the museum to explore this place). Vincent D souza our leader for the walk trained our eyes to see that the structure had 2 parts, later i would read in the museum that the spire came later. The church had a cool and an inviting tone about. as we were a huge mob we were advised to come back and visit it another time. we were also told there plaques within that would speak a lot of history.

church, and a lovely one at that should ring in a wedding and there came the talk of Clive's wedding here and the grand ball in the house that is adjacent, now called the Clive house. we were lucky to get an opp to invade this building and and get a feel of the grand interiors of these structures- the soft thudding feel of the wooden stairs, the grand pillars, the tall roofs, provisions for ventilation and light in the rooms, etc.

- ended abruptly..

சக்திக் கூத்து by பிரசன்னா ராமசாமி

சக்திக் கூத்து by பிரசன்னா ராமசாமி

தமிழில் நவீன நாடகம் என்றொரு அப்பிராணி, ஒரு அறிவுஜீவிக்  குழுவிடம் சிக்குண்டு படும் பாட்டை அறிந்துகொள்ள இந்த ஒரு நாடகத்தை பார்த்தால் போதுமானது.

தன் அறிவுக்குத் தெரிந்த அத்துனை விஷயங்களையும் சமைத்து நமக்கு மேடையில் படைத்து நம்மை திக்கு முக்கடையச் செய்ய வேண்டும் என்பது தான் படைப்பாளியின் நோக்கமோ என்று நமக்கு தோன்றும் அளவுக்கு அறிவுஜீவித்தனம் ஆங்காங்கே மின்னி நம் கண்களை கூசி வெறுக்கச் செய்கிறது.

நாடகத்தின் உயிர்துடிப்பாக திகழ்வது ரோஹினியின் நடிப்பு, குறிப்பாக அவரது முக பாவனைகள். கோவம், சீற்றம், காதல் என அடுத்தடுத்த காட்சிகளில் எந்தவொரு நெருடலும் இல்லாமல் பாவனை மாறும் போது நமக்கு சிரம் தாழ்த்தி, வணங்கி, பாராட்டி மெய் மறப்பதன்றி செய்வது ஒன்றும் இல்லை.

பறை இசையை தனது எழுத்து கைக்கொடுக்காத இடங்களில் பார்வையாளனின் கவனத்தை தக்கவைத்துக்கொள்ளும் ஒரு சூட்சமமாகவே மட்டுமே இயக்குனர் ஆண்டுள்ளார் என்பது நமக்கு சலிப்பையும் ஏமாற்றத்தையும் தருகிறது.

பாரதியின் படல்களை இசைப்படுத்தி கேட்கலாம் என்ற எமது ஆர்வத்தை ஈடுசெய்வதை தவிர,  கர்நாடகம் காட்சியின் தொனியோடு சேராமால் தனித்து ஒரு தளத்தில் செயல் பட்டு முகம் சுழிக்கச்செய்கிறது.

பி ரா  வின் எழுத்து கட்டுரை வடிவத்திற்கு ஏற்றது. அவரது எழுத்து, படித்து சுவைக்க உகந்ததாக தோன்றுகிறது. அது நாடகத்திற்கு பொருந்தவில்லை, சலிப்பு தட்டுகிறது. 'மகரந்தம் பரப்பும் காற்று, chemical ஐ பரப்புகிறது' என்பது போன்ற பொருள் பதிந்த வாக்கியத்தின் ஆதங்கம் வாசிக்க சுவைதரும் நெகிழக்கூடச் செய்யும் , ஆனால் அதை மேடையில் சொல்லக் கேட்க்கும் போது அது நம்மை எத்தனை கூசி நெளியச்செய்கிறது என்று யாரேனும் பிரசன்னா ராமசாமிக்கு புரியச் செய்யுங்களேன் என்று நம் மனம் விம்முகிறது. எத்தனை அருமையான நடிப்பை , இசை மற்றும் நடன பங்களிப்புகளைக்  கலங்கச் செய்து விடுகிறது இது போன்ற அதிவியாக்யான எழுத்து.

ஒரு காவிய கதைப் பொழிவின்  ஊடே தற்கால கருத்துக்களைப் புகுத்த வேண்டும் என்ற ஆசிரியரின் எண்ணம் பாரட்டுக்குரியது. ஆனால் அதை பிரதான கதை மாந்தர் கொண்டே செய்வது பார்வையாளனை அந்நியப்படுத்தி விடுகிறது. ஒரு விதூஷகன் அல்லது கோமாளியைக்  கொண்டு அதைச்  செய்திருக்கலாம். திரௌபதியே, 'இது romance , அதற்கொரு பாட்டு' என்று prompt செய்வது, ரோகினி செய்யும் போது அழகாக தோன்றினாலும் பல இடங்களில் நமக்கு வேதனையை தருகிறது.

நாட்டிய அசைவுகள் ஒரேபோல அமைந்திருந்தன. நாட் டிய அமைப்பை இயக்குனர் தனியொரு ஆளுமையைக் கொண்டு அமைத்திருக்கலாம். சில அசைவுகள் ச்பசெஸ் போன்ற திறந்த மற்றும் சுற்ற ரங்கிற்கு வடிவமைக்கப்படிருந்தன , அவற்றை உள்ளரங்கில் காணும் போது அவை பொருளற்றிருந்தன, பார்வையாளனை இன்னும் அந்நியப்படுத்துவன.

'அண்ணே ...' என்ற பீமனின் கூற்று நாடகத்தில் ஒரு நல்ல உச்சத்தை உண்டு பண்ணுகிறது. ஆனால் இயக்குனருக்கு பார்வையாளனின் நாடி அல்ல முக்கியம், அவரது  கவனம் வேறு திசைகளில் உள்ளதால் ஒரு அழகான நாடகீய கூற்று கை நழுவி போகின்றது.


கிரேக்க காவியங்களின் ஒரு இழையை இந்த கூத்திற்க்குள் காரணமில்லாமல் நுழைப்பது, globalisation இன் விளைவோ. அந்நிய தொன்மங்களையும் கூட நம் மீது திணிக்கத்தான் வேண்டுமா என்று நம்மை பரண் பார்த்து வினவச் செய்கிறது.. தமிழில் நவீன நாடகம் இப்பொழுது தான் தளிர் நிலையில் உள்ளது, அதை காத்து செழிப்பூட்டி வளர்க்க வேண்டிய பொறுப்பு மற்றும் வாய்ப்புகள் பிரசன்னா ராமசாமி போன்றவர்களுக்கு உண்டு. ஆரம்ப நிலையிலேயே அதற்க்கு big global ideas போன்ற ரசாயனங்களை தெளித்து விட வேண்டாம் என்பது எம் கருத்து.

'Perched' Under the Mangosteen Tree

I arrived a little early at the venue for the play. In a bid to build a rapport with the others, who had come to watch the play( after all i was alone and some talking and mingling was the need of the hour, how more lonelier do we feel when we see a like minded crowd but still can't connect with it), after a couple of pleasantries, i dropped the question ' are u here for Basheer or theater?'. i could feel that it was like a dropping a big stone into a well to see at what depth the water stood( the imagery brings to mind a similar sequence in the play). it was a perfect question, according to me.After all,  some noise had to come and it would reflect the depth of the person's involvement with the occasion. That way i could gauge mine too. if there was something i could take from them, i could do that as well.

even before the  play started they were playing some old malayalam songs that sounded like played on a gramaphone and the stage was lit with a dim light like that of a kerosene lamp. Both the light and the music served well to create a certain period mood for the play.

The stage settings for the play had a simple structure that would be the tree, a block of a structure that was variously featured as the wall, an entrance , etc..and a set of tyres heaped up in a corner that would incarnate as a well, a seat etc..an ' annakoodai', an ordinary aluminium basket would take shape as the mouth of a gramophone. a couple of tall stools had their own innovative usages.. these interesting avatars of props are an absorbing feature of theater for me.

The play itself as it unfolded, should have been an absolute pleasure for any lit lover, for it is not every day that you see a writer and his work celebrated in this grand and deserving manner.

The play was an interleaving of a few stories of Basheer, of which i could identify the titles poovan pazham, mathilakl, the story of Bargavi kutti, the world renown nose and Premalekhanam. Each story had its mood and fervor, and the interleaving helped achieve a neat balance.

The uninitiated might have found it difficult to follow the first half, but as each story gets wound up one after the other in the second half of the play, the interleaving nature becomes obvious, and even the uninitiated would start appreciating the plots by then.

even for those who did not know Basheer and his stories, the vitality in the perforemance of each and every character would have been good enough to happily sit and enjoy the play. Be it the graceful and suave old Basheer, or the  ever bickering couple, Jamila and Abdul kadhar, the energy and enterprise of the secretaries in the 'nose' story, the deep voice of Narayani reflecting passion and love and piercing the big wall and the composure and sadness in the  role of the cross-gender are some of the performances that stand out and help bring a work of lit to a colorful life.

When Basheer declares on stage that,'wars can be stopped only wen all the persons in the world get infected with ring worms and are kept busy scratching themselves'. it was classic Basheer mocking at the world and warning  to stop and think.

Songs and music pepped up the play by adding suitable flavour to the sequences. The element of comedy introduced by an effective timing and reactions by the lead couple in Poovan Pazham and the sprightly secretaries in 'nose'  sequnce served to lift the energy level of the play in toto, for otherwise the play would have sagged into a  bag of ruminations...

for me the height of the director's achievement in exploring the theatrical possibilities to the fullest was a sequence as a part of Premalekhanam, were we get to hear the voices of old Basheer, the narrator of the play; young Basheer in jail, the narrator of the story; the voices of Saramma and the young Basheer speaking for Kesavan Nair in the story itself and finally  the voice of Narayani listening from the other side of the wall. it was for me a moment where there was a perfect convergence of  lit and theater. kudos to the director for conceiving this seq..

i wanted to give a big hug to the director for so beautifully projecting Basheer the person, his writings and some excellent theater on the stage. He had managed to do full justice to all the three aspects and had made the lit lover in me grow very proud and fond of him and this work of his.

finally, immaterial of whether one was there for Basheer, Theater or jus for listening to some stories i believe all had their fill of the treat and everything cheer..

an almost Perfect Day

What goes in to making a great Day for me..

what better way to cook a Day than to put all your fav ingredients, and let it cook to perfect taste and relish it..

rarely do u get a day, all to yourself and your passions..( how strange!)

wake up erly (by my stds), 530ish..

Join a Heritage walk at Fort St George, walked till my knees dropped, listening to the History behind the Buildings in the Fort. its such a lovely feeling when you know a structure and the structure starts speaking to you..

Persuading on an unyielding and indifferent staff at the Fort Museum and finally getting them to play the digital presentation of the 'oriental scenery' book by the Daniels.. two hrs of abs bliss of watching the scenaries and some history unfold..

Lunch at Mappilai, a menu at that i had been wanting to try for a long time finally comes to my plate..

catch up with "harmony' an art exhibition by the millenium batch of Govt arts collg

'meet up' with a lovely bunch of book buffs

and finally, some magical moments of literature and theatre.. listening to Basheer in the play 'under the mangostan tree' terrifically staged by Perch..