Sharira - ecstasy

Sharira- my journey 

Sharira was an eclectic performance that was waiting to explode on me in all its splendour as it unfolded this evening at Spaces. The wait for it has grown upon me over the years. The expectations of the performance have been creeping and enveloping me over the years. It occurs to me that my little sojourn thus far in appreciating arts and literature and the many stakes that have gone into it, have all played a crucial part in enabling me to understand and appreciate this exquisite piece of performance art.

I believe it was an introduction to Tishani Doshi and her writings in the columns in The Hindu that opened the first windows to appreciating it for me. She was a personification of an exciting mix of literature, poetry and dance for me. I am the kind of person who gets over excited when a poet and a dancer collaborate, as in the case of Arudhathi Subramanium and Alarmel Valli. But imagine how excited I should have been to learn of a poet who also practiced dance.

Then, as I was introduced to Spaces, Sadanand Menon and the oeuvre of Chandralekha, it was only an ideal build up to witnessing this evening’s performance of Sharira. Who better to introduce Chandralekhe than Sadanand, who had been associated with her for a long time as a fellow artist and a critic and seen her oeuvre grow over the years . I consider it a blessing to have been able to attend a couple of sessions and listen to Sadanand speak about Chandralekha.

 © Frederic Soltan/Sygma/Corbis

Through these talks, Chandralekha comes across as a rebel who took immense pride in her stand, ‘ I exist, despite you ( the system)’. It was a kind of Tapas and meditation that she had performed at Spaces in defying the system and creating art in an atmosphere of experimentation and collaboration. For instance, in choreographing a performance, she was particular about doing away with the aspects that appealed to the viewer as ‘beautiful’.

 I understand, she wanted to disturb the viewer, constantly question his aesthetic leanings and redefine it by breaking barriers. She despised performances being framed within a fixed a repertoire. She wanted her performances, and performers to keep evolving.

This was amply evident when Tishani, who has been performing and living with this single piece for more than a decade and a half now, said that the piece has evolved on its own and that she has not made any conscious changes to it.

CL had been an ever thinking artist. I don’t think there were any precedents when she choreographed a work inspired by the mathematical treatise ‘Leelavathi’.

She was always open to collaborations and this helped her art evolve in leaps and bounds. This paved way for her collaborations with, Kalari, Yoga, which would sort of set a trend in classical dances and theatre performances across the country.

The ease and enterprise with CL collaborates is nowhere more evident than how a casual meeting lead to a life long association for Sadanand. And in how a casual follow up meeting with Tishani after CL liked Tishani's review of her book ' Rainbow on the road' led her working in Sharira. What a life long transformation she has left on these wonderful people.

Sharira- the format

Sharira, unfolded in three parts. First there was the invocation of the female form in Shakthi.  It opens up in silence and as the dormant form slowly moving to life, exploring its own form. The strings of the tambura strum in first and fill the air, as the form now starts exploring the space and the freedom around it. The voice then comes in invoking the various names of the Shakthi, like Janani, Jwalamukhi, as the form explores and realises its potentials.

Through out this sequence of invoking the Shakthi,  the dancer stays close to the earth and almost explores movements in a flat frame. She seems to invoke the earth the profound life and potential that the earth holds in it.

 In her movements she questions and breaks all our conceptions of dance. for instance, Jutting forth the back to face the audience and letting the yoni perform movements. There is a treatment of the back and the yoni in executing movements on par with hands that are prominently used to make mudras in conevention. The feet is also used to make mudhraic expressions.

In the second part, the Male dancer comes in just when the Shakthi seems to have touched upon her feminism. Just as the male comes in, Tala is introduced, invoking Shiva and the drum. The male energy tries to engage with the female form with love and play, here the music resembles the buzzing of a bee circling a flower. Shiva is invoked by his aspects of anandha and thandava.

The Male form, played by Kalari artist Shaji John, is visualised as an erect and throbbing one. Its presented in a reddish shade of light, whereas the female form was given a whitish light.

The third part is about the union of Shiva and shakthi and here the music resembles sounds of the waves crushing against the shore.  The union was visualised beautifully like a glorious exploration of the sutras of Kama rasa. I haven’t seen the monuments of Khajuraho, but this performance  made me think that Chandralekha had ventured to create monumental and exquisite performance of that scale.

Sharira- ecstasy :

Sharira was sheer ecstasy to me as it unfolded layer by layer. It invoked ecstasy in its slowness, in its silence, in the music that still rings in my ears, in its movements that seemed to raise from the music, in it making you wonder  was it the other way around, in breaking and redefining aesthetics of movements, in breaking barriers of movements, in visualising ecstasy in movements, in creating the splendour of the ecstasy of union through a jugalbandi of music and performance, in gradually building up and hitting a beautiful climax. 

The Gundecha brothers with their range, modulation and duet of their music were a sheer pleasure to listen to. it was equally ecstatic to close your eyes and just listen to them perform.

Finally, it was the ecstasy for me in being able to relate to an artist and her art.  In her disdain for the convention and appetite for breaking norms and creating new standards, I think Sharira is a result of  Chandralekha’s  bid to disown the the drama in Mudras as symbols and gestures of the hand to convey meanings, and her attempt to create a new lingo of the Mudhras with the whole body, the Sharira. It is such an exciting journey trying to understand the artist, her aspirations and her art. 

The panaromic experience of this performance has kind of redefined ecstasy for me.

Artists and Articulations- II

Leighton Pierce

Interacting with Leighton Pierce, some one who moved to the video genre, starting off with pottery then moved on to sound before discovering Video, was a picture in contrast in many ways to that presented by Gary Hill.

Leighton's approach and art comes across as more abstract in nature. His art is a result of amalgam of techniques and technologies. It is impossible to hazard a guess or visualise on what his work would look like on production.

Leighton was again very open in sharing with his working modalities. He goes out every day with his still camera and randomly shoots for hours together of images from daily life. The way he clicks his images, with an expanded shutter time and performing movements with his camera, is a key part of his art. it is a performance in itself, worth listening to him talk about it. 

He then collates these images on his system into a video presnetation.

The third part comes in the installation, wherein he has to compose his different videos to suit the space of exhibition. He is meticulous about factoring in the features of the space of exhibition while composing his videos for the installation.

Happenstace and chance are an important feature of Leighton's art. He was very candid in conceding that, something amazing happens out there in his installations and u didn't do that on purpose.

While we saw earlier that Text played an important role in Gary's works, Sound is integral to Leighton's works. Infact, sound is so central to his videos that he says he shoots video with a certain sound pattern in mind.

Sergio Chejfec and Sharmista Mohanty

This Kochi Biennale has many new features to it. it is, i believe, the first time text and performance arts are given a big space in the Biennale platform. Sergio Chejfec's novel in 88 chapters will be on display at various locations in the Biennale. Sharmista has a prime space in a room with a lovely view all for herself to project her poem in a milk white projection.

Interacting with these artists opened up ideas like how perception dies with expectation in a  Narrative and investigating on whatever happened to 'a culture of curiosity'.

Samiran Datta

Samiran Datta in his talk about his works was a picture of reflection of his love for the film and print. He romantically revisited his tryst with film and days of printing and how he devised indigenous techniques to create effects in the visual. 

Among the techniques he shared with us were, Sandwiching films; letting films to age for years and then exposing them; using sound negative to create high contrast; pictures with impression of hand; using chines ink on film; printing after reticulation- giving the print the rough texture of  a canvas; Pindrawing on films, that won him Cinematographer Balumahendra's praise and a place at FTII, Pune.

Samiran added that , the richness of many of these techniques now are easily reproduced by photoshop. It takes one back to questions raised by the movie Tim's Vermeer. 

Artists and Articulations

Artists and Articulations

I got to attend a workshop titled Thinking art, as a part of the Kochi Biennale and on these sidelines we got an opportunity to interact with artists and understand their works firsthand. We were a group of around forty members from a wide background put together by the able Sundar Sarukkai.  I wish to share some of these articulations here. Some of them were deep philosophical investigations and others very practical thinking and some very scientific in their temperament and approach.

Bob Gramsma

Bob in his installation had gorged some earth out, filled the pit with concrete and let it dry and then lifted the solid concrete mass to a certain angle and left it at that. Viola! He claims to have created space and hits upon our ideas of architecture.

While sharing with us his motivations behind creating this massive installation, that had to brave a heavy down pour during its crucial stages of installation, Bob was candid in articulating his philosophy of space.  Bob believes that our philosophical obsession with understanding space comes from the Foetal disconnect we had with space.

He reasoned out that the foetus in a womb has some sense of continuity with respect to understanding sound, smell, etc through its interface with the mother, but unfortunately left crouching in the safe havens of the womb, and left to grasp by itself, a measure of this profound space it is thrown into on birth.

It is this discontinuity that Bob thinks is the reason we are enamoured by space. Bob has attempted to create, show and demonstrate space in the drama of this installation.

Bob’s another sweet observation related to an incident with his Daughter. He described how when she was asked to sketch a cat, the figure resembled just any child’s scribble, while when she was asked  to dig a cat figure out of earth and Bob tried casting that mould, he could get amazingly close to real features of the cat. This is another thing that set Bob thinking on our perceptions of space.

Technical challenges and adhoc solutions are integral part of any installation. In Bob’s case the installation is supported by around 8 stubs of coconut trees buried in the ground to support the concrete mass balanced at an angle. When asked about covering up the concrete with earth, Bob averred saying that he did not want to deceive his Viewers, reflecting certain ethics at work, for us to ponder over.

Miller S Puckette

Miller, a mathematician by training had an installation of sounds, where he reconstructed a varied and diverse range sounds from simple sinusoids on his computer through a software he had designed. You had to feed the software certain inputs and produced a host of sounds.

It was interesting that Miller’s presentation followed, after the stage had been set by a very moved Kabir Mohanthy recounting the valiant effort of Zia Mohiuddin Dagar (14 March 1929 – 28 September 1990) in reconstructing the Rudra Veena over a period of eight years and how it was not being talked about by the informed public. ( this valorising struck me as being romantic, add to this Kabir's tendency to preface even his briefest observation with an unrelated anecdote or incident. For instance this talk about Dagar was appended by quite an elaborate recounting of his tryst with Muhammad Yunus)

It was even more interesting to contrast Dagar's effort and the possibilities of reproducing the sound of the rudra veena through MSP's software, in the context of a movie on Tim's Vermeer, we had earlier watched, where in an uninitiated Tim goes on to reproduce a classic Vermeer Painting armed with nothing but a bunch of scientific techniques, temperament and perseverance.

While interacting with us it was interesting when Miller was asked about his views on  copyright issues, Miller surmised that he was okay with people being asked to pay for a live performance to cover the expenses involved, but for what can be copied and reproduced, he thought not fair to pay for. 

Gary Hill

Gary Hill is a video artist. He broke many grounds in the course of his very open discussion about his art with us. It was very instructive when he revealed that a video artist, unlike a film maker, doesn't think in terms of images. He thinks in terms of ideas, quite clearly demonstarted in his video titled 'meditations'.

Gary Hill's videos are marked by a poignant and disruptive use of language and text, demonstrated by his use of the text ' for everything which is visible is a copy of that which is hidden' in his work Frustrum and the performative and interactive work of Withershins wherein he takes language, gender and biblical constructs. 

Gary was eloquent about sharing his inspirations in Robert morris'  Box with the Sound of Its Own Making and the creation of Klein Bottle with the image of its own making. The creation of another work inspired by Tony Conrad'sFilm Feedback.

While i was curious about his Literary influences, Gary identified with the writings of Maurice Blanchot and Paul Ryan's Video mind Earth mind.

Natrang- Marathi movie

Natrang is a marathi movie that projects the world of theatre, its passion, challenges, politics etc. on to the big screen. Theatre, as against cinema, is known for its disquieting and disturbing revebrations it leaves on its viewers. The maker of this movie, Ravi Jadhav, has done well to transport these brave aspects on to the big screen. 

The story plays around the travails of Guna, a manly figure, driven by his passion for theatre, finds himself cornered to play a pansy role on stage, and how the things turn around in his life and affect him. Atul kulkarni has done an exceptional job as the lead, Guna, wonderffully supported by a brilliant cast.

The amount of physical and mental effort Atul kulkarni has put into playing this role is amazing. His posturing as a strong wrestler, passion for theatre, anger at artists accepting gifts thrown at them,his pride in playing the King in the plays and his openness when his pride is questioned and starts training in womenly manners and transforming into this pansy charecter, and struggling to face his family and society has been essayed exceptionally by Atul.

The movie throws some disrupting questions at us- what is the construct of a manly image in our society? what does it take to follow ones passion in our society? what is the role of art? is it entertainment alone? what is it to an artist?

Kishore Khadam was brilliant as Pandba who mentors the fledgling group that Guna starts and goes on to manage their contracts and finances. His charecter comes across with different shades od grey and white. He is encouraging as the mentor and appears selfish and greedy on a couple of occassions. he is finally over burdened by the gravity of his actions on the life of Guna and falls into grief.

The film threw a lot surprising insights into a Marathi rural life. The huge power and influnce women folk play in theatre, as it unfolds through the roles of Nayna brilliantly played Sonalee Kulkarni and her mother, how much they are essential and vital to a theatre group in terms of attrcting the masses and spicing up the performance, their undersdtanding of the dynamics of theatre and how they are in a position to dominate and command respect, was quite an eye opener.

It is Nayna who insists on having a pansy male dancer as a pre condition to joining the theatre group and that leads to the deep turns the story takes. This pre condition and as it plays out in stage was quite an educative experience looking at what is the role of this Pansy Charecter on stage, how does it shift the glamour and attraction on stage, how it kind of shelters the women folk on stage and acts as a surge sink diverting attention and moderating the performance, and you start appreciating the wisdom of Nayna insisting on having this charecter in the play.

Laavani dance is a sparkling aspect of Marathi theatre. The dance and music simply lights up the stage and Sonali kulkarni simply sizzles in her dance performance in Apsara aali.

A Roller coaster ride through India's war time history

War Historian is a rare breed of Scholars in India and Srinath Raghavan is a distinguished scholar of this breed. He was awarded the Infosys prize for social science.. It was a privilege to listen to him at MIDS, talk about ' India's long rise as an Asian power- Second world war and after. ever since the talk was announced, i began reading Srinath's writings. 

i got to read ' War and Peace in Modern India', his first book and a very lucid retelling the events and drama leading to the annexation of Junagad and Hyderabad; the communal tension in East Bengal; tracing the roots of Kashmir conflict and the drama leading upto the Indo China war of 1962 and the details of the war itself. While narrating these events, Srinath's scholarship stands out in pointing out important strategic decisions and the lack thereof in the course of History. This empowers  the reader to look at the past and the events around him in a new light. 

While the book sounded a bit of an academic exercise, nothing boring about it though, just lacking a bit of spice. i found his writings in different journals very exciting and fascinating for his way of reminding us of our recent histories and throwing perspectives on current events and sincere reviews.

As it is a historian's wont Srinath started the days talk by challenging a few commonly held ideas. he pointed to the press celbrating 25 years of liberalism and questioned it saying it al had its beginnings in the second world war. Over the next one hour in his speech Srinath gave us a very new perspective of the Second world war and how it shaped India's standing in the world and how it affects events even today.

Social effects:

With the arrival of the war there was a sudden surge in army recruitment from 2 Lakh in 1939 to 25 lakhs in 1943. while earlier the recruitment was restricted to the martial clans of Jat Sikhs, Jat Muslims, etc.now the recruitment drive expanded to the hitherto untouched South and also accomadated people from the lower classes. this would lead to a great maneuvering in the lower classes. here is an interesting article by Srinath on the recruitment process itself.

the standards of selection kept lowering to meet the growing demand for men. it was a new challenge to make the new recruits put on weight. with the then prevailing habit of 2 meals a day adding upto around 500 kcal a day was nowhwere near the 2500 kcal that was required to be taken. and this extra amount could not be forced in the two meals. Hence the practice of morning tea, breakfast, lunch and dinner system was introduced. (even our food habits seem to have theri origins in the war)

Indians were now inducted into officer ranks. the ratio of Br to Indian officers improved from 10:1 to 4:1.

Political effects:

For all his democratic outlook, Nehru seems to have inherited a certain imperial mindset in envisioning a major role for India in the world order. But this vision took a huge blow due to the separation of Burma from British India and the partion of Pakistan. Burma cut off India's traditional links to south east Asia and Pak cut our chords to the Middle east states.

Economic effects:

During war time as Imports started drying, the government started looking at encouraging domestic production that would substitute imports. This revived Indian Industry. These were the first baby steps of Govt intervention in the economy and the introduction of Licence, permits and quota raj that Nehru's five year plans and economic polices would draw upon!!

This was the time L&T, Kirloskar, Bata, etc. take shape.

established players like Delhi Cloth Mills, Kasturbai Mills make a whale of a profit as almost all clothing for allies' uniforms were produced here. 

it was during the war period that an enterprising Walchand Hirachand started the Hindustan aircraft company in 1940 in Bangalore, in an area given by the Mysore government,  that would be taken over by the government in 1945 and go on to become HAL.

Financing the war:

India Financed Britains war by printing notes, raising capital and taxes. Britain owed india around 1.3 Billion pounds, that she paid over the next 10 years after the war.

Infrastructure:

When Japan came knocking in the east, Britain was ill prepared. British Military infra structure was almost entirely concentrated in the NWFP, expecting an advance fromthe Russians. the B&A railways, due to its varying gauge system, all the goods will have to be unloaded and loaded to another wagon, when the guagechanged, and further had to be ferried across Brahmaputra- proved very inefficient in carrying supplies to the army in the eastern front. 

it was interesting to learn the Americans took over the B&Ar and ran it for over a year more efficiently.

Dividends in the World stage:

As a result of her huge contributions during war time, India was the only non independent state to be a founding member of the UN and the IMF. She was offered 5 % rights in IMF as well. 

விடம்பனம் - நாவல்

விடம்பனம் - நாவல்

நாகப்பட்டினம் மாவட்டத்தில், வீரசோழன் ஆறு தன் தடத்தில் இருந்து விலகி வளைந்து ஓடும் ஓர் இடத்தில் முக்கோண வடிவில் அமைந்த ஒரு சிறிய கிராமத்தை களமாக கொண்டு, அதன் மாந்தர்களின் கலவு , களிப்பு, காதல் மற்றும் கொண்டாட்டங்களின் வழி, சில பத்தாண்டுகளுக்கு முந்திய தமிழ் கிராம வாழ்வின் கூறுகளை அழகாய் தீட்டி கண்முன் விரித்தபடி பேசுகிறது இந்த நாவல்.

 இன்னும், பெண்தெய்வ வழிபாடு, கலவு போன்ற அம்ஸங்கள் சங்க காலத்தில் இருந்து தொடரும் ஆதி தமிழனின் வாழ்க்கைக் கூறுகளைப் பிரதிபலிக்கும் வண்ணம், ஒரு கொண்டாட்டமான வாழ்க்கை சித்திரத்துடன் நாவல் தொடங்குகிறது. அங்கதம், பகடி, கேலி  இல்லாத கொண்டாட்டமா, அவை தாராளமாகவே ஆசிரியருக்கு துணை வருகின்றன.

இப்படி கொண்டாட்டங்களால் கட்டமைக்கப்படும் ஒரு கிராம வாழ்க்கை,  காலவெளியில் எப்படி திசைமாறுகிறது என்பதை களம் மற்றும் மனங்களின் சிதைவுகளாக  விரித்து சொல்கிறது இந்த நாவல். சமுதாயத்தின் காலப் பெருவெளியில் ஏற்படும்- திராவிட கட்சிகளின் அரசியல், இடதுசாரி தீவிரவாதம், பொருள் முதல்வாதம் போன்ற பெரும் மாற்றங்களை எதிர் கொள்ளும் சிறு பாத்திரங்கள் எவ்வாறு இவற்றை எதிர்கொள்கின்றன என்பது கதை.

இந்நாவலின் மூலம் 'தமிழ் நாவல்' உலகில் பல புதுமைகளை சாதித்து விட வேண்டும் என்ற ஆசிரியரின் முனைப்பு தெளிவு. அவர் தேர்ந்தெடுத்துள்ள கதைக்களம் நம் அண்மை வரலாற்றில் இன்றும் நம்மை பாதிக்கும் விஷயங்களை எடுத்தாண்டுள்ளது முத்தாய்ப்பு, பெரும் பாராட்டுக்குரியது.

களம் மட்டும் புதுமை அல்ல, கதை சொல்லும் முறையிலும் அநேக புதுமைகளை ஆசிரியர் சாதித்துளளார். நான்கு விதமான குரல்கள் பின்னியபடி நாவலின் சரடு உருவாகிறது.

டைரி குறிப்புகள் போன்ற அம்மாஞ்சியின் குரல், டீக்கடை பெஞ்ச் போன்ற வாசகர் வட்டத்தின் குரல், 'அவள், இவள்' கதைகளை கூறும் எண்பது- தொண்ணூறுகளின்  நாவல் மொழி குரல் மற்றும் 'தமிழ்வாணன்- மணிமொழி' இவர்களின் கதையை கூறும் அறுபதுகளின் நாவல் மொழி குரல். இப்படியாக மொழி, நடை என பல சாத்தியங்களை சோதித்து வெற்றி கண்டுள்ளார்.

ஒவ்வொரு குரலிலும் ஒவ்வொரு விதமான சுவை சாத்தியமாகி உள்ளது. அம்மாஞ்சியின் குரலில் வாழ்க்கையை நிதானித்து அலசும் பாங்கும்; வாசகர் வட்டம் நடையில் பகடியும் கிண்டலும் நிறை தளும்புகிறது; ' அவள்-இவள்' பகுதிகளில் மொழியில் கவித்துவம் பல இடங்களில் பிரகாசிக்கிறது; மணிமொழி பகுதிகள் ஒரு சமுதாய மாற்றத்தின் பதிவாக ஒளிர்கின்றன.

'அவள்- இவள் ' பகுதியில் கதாபாத்திரங்களுக்கு பெயர் சூட்டாமலேயே அவை நம்மை பாதிக்க செய்துவிடுவது ஆசிரியரின் மற்றுமொரு  சோதனைக்கு கிடைத்த பெரும் வெற்றி. 'அவள்- இவள்' என்ற நடை நமக்கு சலிப்பு தட்டும் போது,நாவலின் நடுப்பகுதியில் 'மணிமொழி தமிழ்வாணன் பெயர்கள் அறிமுகம் ஆகும் போது, அந்த பெயர்களை வாசக மனம் கொண்டாட செய்வதும், ஆசிரியரின் உத்திக்கு வெற்றியே.

இந்த உத்திகளின் சோதனைக் களம் தான் இந்த நாவலா ? அல்ல, ஆசிரியர் தான் பிரியத்துடன் பார்த்து வளர்ந்த ஒரு  கொண்டாட்டமான வாழ்க்கை முறை எங்கே தொலைந்தது, எப்படி அழிந்துபோனது என்று தேடும் முயற்ச்சியே இந்த நாவல்.

ஆம், இலவசங்களும் வணிகமயமும் எப்படி நம்மை ஒருவர் மீதொருவர் நம்பிக்கை அற்றவர்களாகவும், போட்டியாளர்களாகவும் சிதைத்துள்ளதை இந்த நாவல் படம் பிடித்து செல்கிறது. இது ஒரு விறுவிறுப்பான கதை ஓட்டம் கொண்ட நாவல் அல்ல. சற்றே நிதானித்து அனுபவித்து உள்ளீடான பல செய்திகளை உணர வேண்டிய நாவல் இது.

அனுப்பம் சூத் இன் ஓவியங்கள் ஆசிரியரின் மொழி நடைக்கு பெரிதும் துணை நிற்கின்றன. அவை கதைகளின் காட்சிகளை படம் பிடிப்பவை இல்லை அவற்றின் உணர்ச்சிகளையும் கிளர்ச்சிகளையும் பிரதிபலிப்பவையாக உள்ளன.

அனுபம் சூத் இன் படைப்புகள் மட்டுமல்லாமல், கூளப்ப நாயக்கன் காதல் உரை, நாலடியார், இ பா வின் நந்தன் சரித்திரம் நாடக பாடல் , காலச்சுவடு கவிதைகள், ஓவியர் ஜி பிரபாகர்  என்று தன்னை பாதித்த பல படைப்புகளையும் நாவலின் போக்கில் அழகாக சுட்டி இந்த நாவலுக்கு மேலும் மெருகூட்டுகிறார் ஆசிரியர்.

காமுட்டி கோயில், பிடாரி வழிபாடு, காமன் கூத்து,மர்பி ரேடியோ, ஆல மரம், புளிய மரம்,  கோயில் ஒத்த லைட் , என்று ஒரு அழகிய கிராமிய சூழலையும் கலாச்சாரங்களையம் பதிவு செயதிருப்பது இந்த நாவலின் இன்னொரு சாதனை. மேலும் கிராமங்களுக்கே சிறப்பு உரித்தான சுதந்திர மனம் படைத்த பெண் பாத்திரங்களின் மூலம் கதையை நகர்த்தியிருப்பது இன்னொரு சிறப்பு.

மாயூர பகுதி மொழி நடை முதல் முறையாக(?) ஒரு படைப்பில் பதிவு செய்யப் பட்டிருப்பதில், 'சப்பளம் கொட்டி' போன்ற பேச்சு மொழி சொற்கள் கையாளப் பட்டிருப்பதில் எனக்கு தனிப்பட்ட மகிழ்ச்சி.

இப்படி பல சிறப்புகளுடனும் ஒரு அழகிய கட்டுமானத்துடனும் எண்பதாவது அத்தியாயம் வரை வளரும் நாவல், அதற்க்கு அடுத்த அத்தியாயம் முதல் ஒரு கட்டு தளர்ந்த ஒரு வழுக்கு முகமாக சரிகிறது, கடைசி சில அத்தியாயங்களில். அதுவரை அனுபவித்து ரசித்து வந்த வாசகனுக்கு அங்கே ஒரு சறுக்கல் மற்றும் ஏமாற்றம் ஏற்படுகிறது.

முதல் எண்பது  அத்தியாயங்களில் கட்டி வளர்த்த அழகிய சித்திர உலகம் கசக்கி தூர எறியப்பட்டு ஒரு 'முகநூல் பிரஸ்தாபம்' தர நடையாக நாவல் மலிந்து விடுகிறது. கடை அத்தியாயங்களில் வரும் விஷயங்கள் தனியே களம் அமைத்து விரிவாக எழுதப்பட வேண்டியவை என்பதில் ஐயமில்லை. ஆனால், அவை முதல் என்பது அத்தியாயங்களோடு பொருந்தாமலும், வாசகனின் அனுபவத்தை சிதைத்து கலைக்கும்  விதமாகவும் அமைந்து விடுவது  ஏமாற்றமே.

இந்த ஒரு சிறிய இடறல் வராமல் இருந்திருந்தால், தமிழ் இலக்கிய பயணத்தை ஒரு புது தடத்திற்கு இட்டுச்சென்ற நாவல் என்று இந்த நாவலை கொண்டாடியிருப்பேன்.

ஸ்ரீநிவாசன் நடராஜன் அவர்களுக்கு வாழ்த்துக்களும் வணக்கங்களும்.

மது வீட்டுக்கொலு வழி திருவாரூர்

ஒவ்வொருத்தருக்கும் கொலுவில் ஒரு எதிர்பார்ப்பு இருக்கும். பலருக்கும் சுண்டல். எனக்கு கதைகளும் பாடல்களும். மதுசூதனன் கலைச்செல்வன் என்னை அன்புடன் அவர் வீட்டுக்கொலுவுக்கு அழைத்தபோது நான் மிகவும் ஆவல் கொண்டேன். மது பாரம்பரியமான விஷயங்களில் கொள்ளும் சிறந்த ஈடுபாடு என்னை அவர் வீட்டுக்கொலுவை ஆவலுடன் எதிர்கொள்ள வைத்தது.

மது எனக்கு முதலில் அறிமுகமானது, அவர் ஸ்ரீரங்கத்து அரையர் சேவை பற்றி ஆற்றிய சிறிய, ஆனால் பேரார்வமும் பேருணர்வும் ததும்பும்  உரை. இவரது சிறந்த ஆளுமை அந்த சிறிய உரையிலேயே மிகவும் பிரகாசித்தது.

அதற்குப்பிறகு நீண்ட இடைவெளிக்குப் பின்   ஆர் கே அரங்கில் அவர், பத்மா சுகவனம் பாடல்களுடன்  ஆற்றிய ' கலியன் கண்ட கண்ணபுரம்' உரை நான் என்றென்றும் கேட்டு களிக்கும் ஒரு உரையாக அமைந்தது. எனவே அவரது வீட்டில் அவர்கள் அமைத்துள்ள கொலுவை கண்டு களிக்க பேராவல் கொண்டேன்.

மது இவ்வருடம், அவர் வீட்டுக் கொலுவில் திருவாரூர் பற்றிய அம்சங்களை சிறப்புப் பொருளாக அமைத்திருந்தார். கொலுவில் பொம்மைகள் வைப்பதோடு நில்லாமல் அவை கூறும் கதைகள் கூறக் கேட்பது அலாதி இன்பம் . அவ்வழி நான் மதுவினிடத்து கொலுவின் வழி திருவாரூர் பற்றி அறிந்து கொண்ட விஷயங்களை இங்கே பகிர்கிறேன்.

திருவாரூர் ஒரு திருவிடங்க ஸ்தலம். முதலில் விடங்கம் என்பதின் பொருள் என்ன என்ற ஐயம் மதுவிடம் தெரிவித்தேன் , அதில் தொடங்கியது ஒரு நெடும் அழகிய பயணம் திருவாரூரை சூழ்ந்த சிறப்புகளின் வழி.

முதலில் 'டங்' என்பது உளியினால் ஏற்படும் சத்தத்தை குறிக்கும். திருவாரூர் தியாகேசர் உருவம் உளியால் செதுக்கப்பட்டதன்று என்பதை குறிக்கும் வகையில் அவரை விடங்கர் என்று அழைக்கின்றனர். ஆம் இவர் மனதால் நிர்மாணிக்கப்பட்டவர். விஷ்ணு இவரை தன் மார்போடு அணைத்தபடி பூஜித்து வந்துள்ளார். இதனாலே இவர் பல்லக்கு உற்சவத்தின்  போது மேலும் கீழுமாக அசைத்தபடி ஆராதிக்கப் படுகிறார். இதை அஜபா நடனம் என்று அழைக்கின்றனர். இந்த முறை தியாகேசர் வழிபடப் படும் அணைத்து ஸ்தலங்களிலும் பின்பற்றப்படுகிறது .

விஷ்ணுவிடம் இருந்து இந்திரன் வாங்கி பூஜித்து வருகிறான். இந்திரனுக்கு ஒரு சோதனையின் போது  முசுகுந்த சோழன் ( இவன் முகம் குரங்கு வடிவானது ) உதவுகிறான். சோழன் தியாகேசரை கேட்கிறான் இந்திரனிடத்து. தியாகேசரை பிரிய மனமில்லாத இந்திரன் , அந்த சிலை போலவே 6 சிலைகளை உருவாக்கச் செய்கிறான். முசுகுந்தரின் பக்தியை சோதிக்கும் வழியில் விடங்கரை கண்டு எடுத்துக்கொள்ளும் படி கூறுகிறான்.

சோழன் விடங்கரை சரியாக கண்டு கொண்டதை மெச்சி அணைத்து சிலைகளையும் அவனுக்கே பரிசளிக்கிறான். இவ்வாறாக விடங்கர் திருவாரூருக்கும் பிற சிலைகள் அதை சுற்றி ஆறு கோயில்களிலும் நிர்மாணிக்கப் படுகின்றன. இவை முறையே சப்த விடங்க ஸ்தலங்கள் என அழைக்கப்படுகின்றன, அவை - திருவாரூர் , நாகை காரோணம் , திருக்கோளிலி , திருநள்ளாறு , திருக்காரையில் , திருவாய்மூர் மற்றும் திருமறைக்காடு.

தியாகராஜர் இந்த ஸ்தலங்களில் சோமாஸ்கந்தர் ஆக காட்சி அளிக்கிறார் . நமக்கு சாதாரணமாக முகங்கள் மட்டுமே தெரியும். உருவம் முற்றிலும் தெரியாதவாறு அலங்காரம் செய்யப்பட்டிருக்கும் .

தியாகராஜரை பற்றி பேசிக்கொண்டே இருக்கலாம், இனி இக்கோயிலுக்கு சிறப்பு சேர்க்கும் அடியார்களைப் பற்றி காண்போம் . முசுகுந்தன் வழியில் வந்த மனுநீதி சோழனிடத்து பசு நீதிகேட்டது இவ்விடமே .அக்குலத்தில் பின் தோன்றிய, ராஜேந்திரசோழன் தனக்கு அணுக்கமான பரவை நாச்சியாருடன் இங்கு நின்று வழிப்பட்ட இடத்தில் இரு விளக்குகள் ஏற்றி வைக்க கட்டளைப்  பிறப்பித்துள்ளான் .

சமணர்கள் இந்த கோயிலைச்  சுற்றி வாழ்ந்து வந்துள்ளனர். அப்படி சமணத்தில் இருந்து சைவத்திற்கு மாறிய நமி நந்திஅடிகள் தண்ணீர் கொண்டு விளக்கேற்றிய சிறப்புடையது இத்தலம்.

சமணர்கள் இக்கோயிலின் குளத்தை மணல் கொண்டு மூட முற்பட, அதை எதிர்த்து, பார்வையற்ற தண்டியடிகள் அந்த குளத்தை மணல் தூற்றி காத்த தலம் இதுவே.

இந்த கமலாலயத்தின்  கரையில் தான் சுந்தரர் மணிமுத்தாறில் பொன்னை விட்டு இங்கு வந்து எடுக்கிறார், அந்த பொன்னை  சோதித்து தரும் படி கணபதியிடம் வேண்டுகிறார்.  சுந்தரர் திருத்தொண்டர் தொகை பாடி அருளியதும் , சுந்தரருக்காக பெருமான் பரவை நாச்சியாரிடம் தூது சென்றதும் இத்தலமே .

திருவாரூர் பிறந்தோரெல்லாம் அடியேன் என்று சிறப்பு பெற்றது இத்தலம் .

இக்கோயிலின் ஆழிதேரழகை அப்பரும் சம்பந்தரும் ஏழாம் நூற்றாண்டிலேயே சிறப்பாக பாடியுள்ளது இக்கோயிலின் நீண்ட சிறப்புக்கு சாட்சியாகும்.

திருநீலகண்ட யாழ்ப்பாணருக்காக பெருமான் தனியே ஒரு வாசல் அமைத்து வருவித்தது மேலும் சிறப்பு .

பலவித கணபதி இங்கே வழிபடப் படுகின்றது . வாதாபி கணபதி இங்கு தான் பிரதிஷ்டை செய்யப்பட்டுள்ளது. வல்லப கணபதி, உச்சிஷ்ட கணபதி பஞ்சமுக கணபதி என்ற வழிபாடுகளும் இங்கே உண்டு.

சிதம்பரம் கோயிலுக்கும் இக்கோயிலுக்கு பல சிறப்புகள் ஒருபோல அமைந்துள்ளதை காணலாம். தில்லை நடராஜர் இங்கு சில வருடங்கள் வைக்கப்பட்டிருந்ததாக ஒரு தகவலும் உண்டு.

இந்தக்கோயிலுக்கென சிறப்பான இசை வாத்தியங்கள் சில உள்ளன அவை பஞ்சமுக வாத்தியம் மற்றும் தலையில் தாங்கிய படி அடிக்கும் மேளம்.

இத்துணை சிறப்புகள் போதாதென்று கர்நாடக இசை உலகின் மும்மூர்த்திகள் பிறந்தது திருவாரூரிலே தான்.

என்று திருவாரூர் பற்றி ஒரு பரந்து விரிந்த  அழகிய கதா -சித்திரத்தை கண் முன் தீட்டி நிறுவினார் மது. எமக்கும் இந்த நவராத்திரியில் இப்படி ஒரு அழகிய அனுபவம் வாய்த்தது மிக்க மகிழ்ச்சி. இனி நாம் அடுத்த வருடம் மது  வீட்டுக்  கொலுவின் வழி மற்றுமொரு தலத்தைப்  பற்றி அறிந்து கொள்ள ஆவலுடன் காத்திருப்போம். 

ஆய்ச்சியர் குரவை

ஆய்ச்சியர் குரவை

நான் பொதுவாகவே இலக்கியங்கள் மேடையில் படைக்கப்படும் போது மிகவும் பரவசப்படுபவன் . அப்படியிருக்க மயிலை ஆர் கே ஹாலில் ஆய்ச்சியர் குரவை lec -dem வழங்குகிறார்கள், அதுவும் ஒரு ஒய்வு பெற்ற இயர்ப்பியல் பேராசிரியர் முனைப்பில் நிகழ்கிறது என்று அறிந்த உடன் மிக்க ஆர்வம் கொண்டேன். இருந்தும் இது சிலம்பில் வரும் ஆய்ச்சியர் குரவை தானே இன்று ஒரு சிறு ஐயம் மிஞ்சியிருந்தது. அரங்கில் நுழைந்தவுடனேயே ஆம் இது சிலம்பின் ஆய்ச்சியர் குரவை தான் என்று பேராசிரியர் ரங்கராஜன் அவர்களிடம் கேட்டு தெளிந்த பின் ஒரு பரம திருப்த்தி. இந்த முயற்சிக்கே அவர்களுக்கு கோடி வணக்கங்கள் சொல்ல வேண்டும்.

இது போதாதென்று குரவையை நமக்கு பாடி அளிக்க இருந்த கலைஞர் மிகவும் அறிமுகமான முகமாக தெரிந்தது, பின் கேட்டு தெளிந்ததில் அவர் நான் பெரிதும் மதிக்கும் கலைஞர் , மக்கள் தொலைக்காட்சியில் நான் பல இடையூருகளுக்கு நடுவே கேட்டு மகிழ்ந்த தேவாரங்களை பாடி வழங்கிய செல்வி கீர்த்தனா. அவரது அருமையான கீர்த்தனைகளை இன்று நேரில் வழங்க கேட்பது ஒரு பெரும் பாக்கியமாக அமைந்தது.

திங்களைப் போற்றுதும்! திங்களைப் போற்றுதும்!-
கொங்கு அலர் தார்ச் சென்னி குளிர் வெண்குடை போன்று, இவ்
அம் கண் உலகு அளித்தலான்.
ஞாயிறு போற்றுதும்! ஞாயிறு போற்றுதும்!-
காவிரி நாடன் திகிரிபோல், பொன் கோட்டு 
மேரு வலம் திரிதலான்.
மா மழை போற்றுதும்! மா மழை போற்றுதும்!-
நாம நீர் வேலி உலகிற்கு அவன் அளி போல்,
மேல நின்று தான் சுரத்தலான்.
பூம் புகார் போற்றுதும்! பூம் புகார் போற்றுதும்!
வீங்கு நீர் வேலி உலகிற்கு அவன் குலத்தோடு
ஓங்கிப் பரந்து ஒழுகலான்.

(texts from tamilvu.org )

 என்ற சிலம்பின் மங்கல  வாழ்த்துப் பாடலை பாட கேட்டதுமே பெரும் அற்புதமாக அமைந்தது. வாழ்த்துப்பாடலை தொடர்ந்து பேராசிரியர் ரங்கராஜன் ஆங்கிலத்திலும் , அவரது துணைவியார் பேராசிரியர் விஜயலக்ஷ்மி ( இவர் oxford இல் இந்தியவியல் துறையில் பயின்றுள்ளார்) தமிழிலும் சிலம்பில் ஆய்ச்சியர் குரவையின் இடத்தையும் சிறப்புக்களையும் விளக்கினர்.

இந்த விளக்கங்கள் கருத்தளவில் சிறப்பாக அமைந்தாலும் இன்னும் கூடுதல் அழகாக ஒரு கலாக்ஷேபம் முறையில் அமைந்திருந்தது  இன்னும் சிறப்பாக வழங்கியிருக்கலாம் என்று தோன்றியது. விவரணைகள் ஒரு தட்டையான தகவல்கள் அளிக்கும் விதமாக மட்டும்மல்லாமல் இன்னும் சிறப்பாக அமைந்திருக்கலாம் .

ஆனால் இந்த சிறு சறுக்கலை மிக அருமையாக உயர்த்தி நிறுத்தியது இளங்கோவின் தமிழும் செல்வி கீர்த்தனா அவற்றை இசையுடனும்,  ( பாடல்களை அவற்றின் பொருள் மற்றும் திணைக்கேற்ப இசை அமைத்து தந்தது இன்னொரு மக்கள் tv புகழ் வைத்தியலிங்கம் ஐயா என்று பிறகு கேட்டறிந்தேன், இதை தொகுத்து வழங்கியவர்கள் கூற மறந்து இன்னொரு சிறு ஏமாற்றம்.) உணர்வுப் பெருக்குடனும்  வழங்கிய விதம் எம் நெஞ்சை அள்ளியது.

சிலம்பில் ஆய்ச்சியர் குரவை அரங்கேறுவது மதுரை காண்டத்தில். கண்ணகியின் சிலம்பை விற்று பொன்செய்ய கோவலன் நகர் சென்றுள்ளான், கண்ணகி அவன் வரவை எதிர்நோக்கி கவலையுடன் அமர்ந்துள்ளாள் . அப்பொழுது மாதரி காதில் கேட்கிறது பாண்டியனின் முரசு சத்தம். வெறும் பாண்டியன் னு சொல்லி போக முடியுமா.. அவன் மெய்க்கீர்த்தி ரெண்ட கூட சேர்த்து சொல்ல வேண்டும்.. அது  இமயத்தில் மீன் கொடி நட்ட பாண்டியன்னு படுறார் இளஙகோ

கயல் எழுதிய இமய நெற்றியின் 
அயல் எழுதிய புலியும் வில்லும் 
நாவல் அம் தண் பொழில் மன்னர் 
ஏவல் கேட்ப, பார் அரசு ஆண்ட 
மாலை வெண்குடைப் பாண்டியன் கோயிலில் 
காலை முரசம் கனை குரல் இயம்பும்; ஆகலின், 
நெய்ம் முறை நமக்கு இன்று ஆம்’ என்று, 

 இந்த பாடல் இன்ன ராகம் என்று கண்டு கொள்ளும் அளவுக்கு எனக்கு விஷயம் தெரியவில்லை, ஆனால் இது கர்ணன் படம் ' என் உயிர் தோழி ' பாடல் மெட்டில் அமைந்திருந்தது என்பது கூடுதல் செய்தி . இளங்கோவின் பாடல்களுக்கு அவற்றின் சூழல் மற்றும் பொருளுக்கு ஏற்ப மிக்க பொருத்தமான இசை அமைத்திருந்தது நெஞ்சை அள்ளியது, இங்கே குறிப்பிட வேண்டும்.

பாண்டியன் முரசு ஒலி  கேட்டதும் தான் மாதிரிக்கு இன்று அரண்மனைக்கு நெய் வழங்கும் முறை தனது என்பது நினைவு வருகிறது. உடன் தன மகள் அய்யை ஐ கூப்பிட்டு ஆவண செய்ய ஏவுகிறாள். 

அப்பொழுது அவளுக்கு பல தீய சகுனங்கள் தெரிகின்றன. பால் உரையவில்லை , நெய் உருகவில்லை , ஆ இனங்கள் சோர்ந்து காணப்படுகின்றன , எருதின் கண்களில் நீர் வழிகிறது.. இவை அனைத்தும் கண்ட மாதரி எதோ தீங்கு விளைவதுண்டு என்று திண்ணம் கொள்கிறாள். 

குடப் பால் உறையா; குவி இமில் ஏற்றின் 
மடக் கண் நீர் சோரும்; வருவது ஒன்று உண்டு! 
உறி நறு வெண்ணெய் உருகா; உருகும் 
மறி, தெறித்து ஆடா; வருவது ஒன்று உண்டு! 
நால் முலை ஆயம் நடுங்குபு நின்று இரங்கும்; 
மால் மணி வீழும்; வருவது ஒன்று உண்டு!

தன  மகளை அழைத்து கவலை கொள்ள வேண்டாம், தங்கள் விருந்தினர் கண்ணகி காணும் வண்ணமும், சோர்ந்திருந்த  ஆ இனங்கள் மகிழும் வண்ணமும் ,( என்னே ஒரு மனிதம் ) முன்பு கண்ணன், பலராமனுடனும் நப்பின்னை உடனும் ஆடிய குரவை கூத்தை ஆடுங்கள் என்று தன் ஆவலை கூறுகிறாள் . 

வருவது ஓர் துன்பம் உண்டு’ என, 
மகளை நோக்கி, ‘மனம் மயங்காதே! 
மண்ணின் மாதர்க்கு அணி ஆகிய 
கண்ணகியும்-தான் காண, 
ஆயர் பாடியில், எரு மன்றத்து, 
மாயவனுடன் தம்முன் ஆடிய 
வால சரிதை நாடகங்களில், 
வேல் நெடுங் கண் பிஞ்ஞையோடு ஆடிய 
குரவை ஆடுதும் யாம்’ என்றாள்- 
‘கறவை, கன்று, துயர் நீங்குக எனவே,’

ஆயர் மகளிரின்  கைப்பற்ற, ஆடவர் அவர்கள் வளர்த்த காளையை அடக்க வேண்டும் என்ற வழக்கம் இருந்தது. அந்த வழக்கை எடுத்தாண்டு ஏழு ஆயர் மகளிரை கொளு அமைக்கிறார் இளங்கோ. இம்மகளிரை வருணிக்கும் பேரில் அவர்கள் வளர்த்த காளையையும் இளங்கோ வருணித்து செல்கிறார் பாருங்கள் ,..

1	‘காரி கதன் அஞ்சான் பாய்ந்தானைக் காமுறும், இவ் வேரி மலர்க் கோதையாள்; சுட்டு,	உரை
2	நெற்றிச் செகிலை அடர்த்தாற்கு உரிய, இப் பொன் தொடி மாதராள் தோள்.	உரை
3	மல்லல் மழ விடை ஊர்ந்தாற்கு உரியள், இம் முல்லை அம் பூங் குழல்-தான்.	உரை
4	நுண் பொறி வெள்ளை அடர்த்தாற்கே ஆகும், இப் பெண் கொடி மாதர்-தன் தோள்.	உரை
5	பொன் பொறி வெள்ளை அடர்த்தாற்கே ஆகும்: இந் நன் கொடி மென்முலை-தான்.	உரை
6	வென்றி மழ விடை ஊர்ந்தாற்கு உரியவள், இக் கொன்றை அம் பூங் குழலாள்.	உரை
7	தூ நிற வெள்ளை அடர்த்தாற்கு உரியள், இப் பூவைப் புது மலராள்.  பாவையின் வருணனையும் காளையின் வருணனையும் எப்படி ஒருங்கிணைத்திருக்கிறார் இளங்கோ என்று காண்க. இந்தப்பாடலை அழகிய காவடிச்சிந்தில் பாடி பரவசமூட்டினார் கீர்த்தனா.

இந்த ஏழு பெண்களையும் ஒரு சீராக  நிற்க வைக்கிறாள் மாதரி . அவர்களுக்கு இந்த குரவை நிகழ்வுக்காக கோட்ப்பெயரிடுகிறாள் - 

ஆங்கு, தொழுவிடை ஏறு குறித்து வளர்த்தார எழுவரிளங் கோதை யார என்றுதன் மகளைநோக்கித் தொன்றுபடு முறையால் நிறுத்தி இடைமுது மகளிவர்க்குப் படைத்துக்கோட் பெயரிடுவாள் குடமுதல் இடமுறை யாக்குரல் துத்தம் கைக்கிளை உழைஇளி விளரி தாரமென விரிதரு பூங்குழல் வேண்டிய பெயரே ;

குடமுதல், அதாவது starting from west , இடைமுறையாக -going  leftwards , we have - குரல், துத்தம்,கைக்கிளை, உழை, இளி , விளரி and தாரம். கோட்ப்பெயர் அதோடு நிற்கவில்லை , இன்னும் குரலை மாயவன் என்றாள் , வெள்ளை ஆயவன், அதாவது பலராமன் என்றாள் இளி யை , மேலும் நப்பின்னை என்றாள் துத்த நரம்பினை...

மாயவன் என்றாள் குரலை விறல்வெள்ளை
ஆயவன் என்றாள் இளிதன்னை--ஆய்மகள்
பின்னையாம் என்றாளோர் துத்தத்தை மற்றையார்
முன்னையாம் என்றாள் முறை ;

மாயவன் சீருளார் பிஞ்ஞையுந் தாரமும்
வால்வெள்ளை சீரார் உழையும் விளரியும்
கைக்கிளை பிஞ்ஞை இடத்தாள் வலத்துளாள்
முத்தைக்கு நல்விளரி தான் ;

அவருள்,
வண்டுழாய் மாலையை மாயவன் மேலிட்டுத்
தண்டாக் குரவைதான் உள்படுவாள்--கொண்டசீர்
வையம் அளந்தான்றன் மார்பின் திருநோக்காப்
பெய்வளைக் கையாள்நம் பின்னைதா னாமென்றே
ஐயென்றா ளாயர் மகள் ;

துளசி மாலையை மாயவன் மேல் போட்டு அவர்களை குரவைக்குள் உட்படுத்துகிறாள், அச்சமயத்தில் நப்பின்னையின் அழகில் மயங்கிய திருமால் தன் மார்பில் குடியிருக்கும் திரு வை மறந்தானோ என்று வியக்கிறாளாம் மாதரி.

இனி அவர்கள் வட்டமாக நின்று, கைகோர்த்து கூத்துட்படுவதை , இளங்களோ இவ்வாறு கூறுகிறார் ..

அவர்தாம்,
செந்நிலை மண்டிலத்தாற் கற்கடகக் கைகோஓத்து
அந்நிலையே யாடற்சீ ராய்ந்துளார்--முன்னைக்
குரற்கொடி தன்கிளையை நோக்கிப் பரப்புற்ற
கொல்லைப் புனத்துக் குருந்தொசித்தாற் பாடுதும்
முல்லைத்தீம் பாணியென் றாள் ;
எனாக்,
குரன்மந்த மாக இளிசம னாக
வரன்முறையே துத்தம் வலியா--உரனிலா
மந்தம் விளரி பிடிப்பாள் அவள்நட்பின்
பின்றையைப் பாட்டெடுப் பாள் ;

 இதில் அநேக இசை விஷயங்கள் உள்ளன அவை ஆழ்ந்து நோக்க வேண்டியன. a few things i gathered were: குரலுக்கு துத்தம் இணை , இளி கிளை ஆகும் . மந்தம், பற்றி அறிய , இதை காண்க - மந்தம் முதலியன முறையே மந்தரம், மத்திமம், தாரம் எனவும், மந்தம், சமம், உச்சம் எனவும் கூறப்படும். மந்திரத்திற்கு ஐந்தாவது சமமும், அதற்கைந்தாவது வலியும், பின்னும் அதற்கைந்தாவது மந்தமுமாக வருதல் காண்க.

  மேலும் நான்காவது நரம்பு நட்பு நரம்பு எனப்படுகிறது. அதாவது விளரிக்கு துத்தம் நட்பு. 

enough of technicalities.. இனி குரவை பாடல் தொடங்குகிறது. இதில் சில பகுதியை காண்போம். முதலில் மாயவனையம் அவன் குழலோசையின் சிறப்பையும் வருணிக்கிறார்கள், 

1	கன்று குணிலாக் கனி உதிர்த்த மாயவன் இன்று நம் ஆனுள் வருமேல், அவன் வாயில் கொன்றை அம் தீம் குழல் கேளாமோ, தோழீ!	உரை
2	பாம்பு கயிறாக் கடல் கடைந்த மாயவன் ஈங்கு நம் ஆனுள் வருமேல், அவன் வாயில் ஆம்பல் அம் தீம் குழல் கேளாமோ, தோழீ!	உரை
3	கொல்லை அம் சாரல் குருந்து ஒசித்த மாயவன் எல்லை நம் ஆனுள் வருமேல், அவன் வாயில் முல்லை அம் தீம் குழல் கேளாமோ, தோழீ!	உரை

இந்த பாடலை ஒரு அழகான தாலாட்டு போல் பாடி நம்மை ஆற்றுவித்தார்கள் . ( it sounded like the lullaby in the title track of Life of Pi)

இனி பின்னையைப் பாடுவோம்.. now the music changes track to faster paced bhajan kind of rhythm.. 

4	இறும் என் சாயல் நுடங்க நுடங்கி அறுவை ஒளித்தான் வடிவு என்கோ யாம்? அறுவை ஒளித்தான் அயர, அயரும் நறு மென் சாயல் முகம் என்கோ யாம்?	உரை
5	வஞ்சம் செய்தான் தொழுனைப் புனலுள் நெஞ்சம் கவர்ந்தாள் நிறை என்கோ யாம்? நெஞ்சம் கவர்ந்தாள் நிறையும் வளையும் வஞ்சம் செய்தான் வடிவு என்கோ யாம்?	உரை
6	தையல் கலையும் வளையும் இழந்தே கையில் ஒளித்தாள் முகம் என்கோ யாம்? கையில் ஒளித்தாள் முகம் கண்டு அழுங்கி, மையல் உழந்தான் வடிவு என்கோ யாம்?	உரை

நாரதர் comes inspecting the dance formations..

1	கதிர் திகிரியான் மறைத்த கடல் வண்ணன் இடத்து உளான், மதி புரையும் நறு மேனித் தம்முனோன் வலத்து உளாள், பொதி அவிழ் மலர்க் கூந்தல் பிஞ்ஞை: சீர் புறங்காப்பார்
	முது மறை தேர் நாரதனார் முந்தை முறை நரம்பு உளர்வார்.	உரை
2	மயில் எருத்து உறழ் மேனி மாயவன் வலத்து உளாள்,
	பயில் இதழ் மலர் மேனித் தம்முனோன் இடத்து உளாள், கயில் எருத்தம் கோட்டிய நம் பின்னை: சீர் புறங்காப்பார்
	குயிலுவருள் நாரதனார் கொளை புணர் சீர் நரம்பு உளர்வார்	உரை

இனி மாயவனை முன்னிலைப் பரவல் , (praising in second person), the famous song..

1	வடவரையை மத்து ஆக்கி, வாசுகியை நாண் ஆக்கி, கடல் வண்ணன்! பண்டு ஒரு நாள் கடல் வயிறு கலக்கினையே: கலக்கிய கை அசோதையார் கடை கயிற்றால் கட்டுண் கை:
	மலர்க் கமல உந்தியாய்! மாயமோ? மருட்கைத்தே!	உரை
2	‘அறு பொருள் இவன்’ என்றே, அமரர் கணம் தொழுது ஏத்த, உறு பசி ஒன்று இன்றியே, உலகு அடைய உண்டனையே: உண்ட வாய் களவினான் உறி வெண்ணெய் உண்ட வாய்:
	வண் துழாய் மாலையாய்! மாயமோ? மருட்கைத்தே!	உரை
3	திரண்டு அமரர் தொழுது ஏத்தும் திருமால்! நின் செங் கமல இரண்டு அடியான் மூ-உலகும் இருள் தீர நடந்தனையே; நடந்த அடி பஞ்சவர்க்குத் தூது ஆக நடந்த அடி;
	மடங்கலாய்! மாறு அட்டாய்! மாயமோ? மருட்கைத்தே!

ஆம் என்ன  அதிசயம் , மலையை மத்தாக்கி , கடல் திரித்த கைகள் இன்று யசோதை கட்டிய கட்டுள் அடங்கிக் கிடக்கின்றன; உலகை உண்ட வாய் , வெண்ணெய் உண்கிறது, மூவுலகும் அளந்த கால்கள், பாண்டவர்க்கு தூது நடக்கின்றன !!!

மேலும் படர்க்கையில் பரவுகிறார்கள் (praising in third person) 

1	மூ-உலகும் ஈர் அடியான் முறை நிரம்பாவகை முடியத் தாவிய சேவடி சேப்ப, தம்பியொடும் கான் போந்து, சேர அரணும் போர் மடிய, தொல் இலங்கை கட்டு அழித்த சேவகன் சீர் கேளாத செவி என்ன செவியே?
	திருமால் சீர் கேளாத செவி என்ன செவியே?	உரை
2	பெரியவனை; மாயவனை; பேர் உலகம் எல்லாம் விரி கமல உந்தி உடை விண்ணவனை; கண்ணும், திருவடியும், கையும், திரு வாயும், செய்ய கரியவனை; காணாத கண் என்ன கண்ணே? கண் இமைத்துக் காண்பார்-தம் கண் என்ன கண்ணே?	உரை
3	மடம் தாழும் நெஞ்சத்துக் கஞ்சனார் வஞ்சம் கடந்தானை; நூற்றுவர்பால் நால் திசையும் போற்ற, படர்ந்து ஆரணம் முழங்க, பஞ்சவர்க்குத் தூது நடந்தானை; ஏத்தாத நா என்ன நாவே? ‘நாராயணா!’ என்னா நா என்ன நாவே?	உரை

பரவி, தங்கள் துயர் நீங்கவும் மன்னன் வெற்றிக்கும் தெய்வத்திடம் வேண்டி குரவையை நிறைவு செய்கிறார்கள்..

என்றியாம்
கோத்த குரவையுள் ஏத்திய தெய்வநம்
ஆத்தலைப் பட்ட துயர்தீர்க்க வேத்தர்
மருள வைகல் வைகல் மாறட்டு
வெற்றி விளைப்பது மன்னோ கொற்றத்து
இடிப்படை வானவன் முடித்தலை யுடைத்த
தொடித்தோட் டென்னவன் கடிப்பிகு முரசே.

ரவி, தங் நிறைவாக தமிழுடன்மெல்லிய தென்றலென  பயணித்து வந்த ஸ்ருதி சங்கரின் குழலோசை கண்ணனின் குழலென மயங்க வைத்தது . தன் உள்ளம் அனைத்தும் ஒருமித்து நாட்டியம் புரிந்த மனஸ்வினிக்கும், மிருதங்க கலைஞருக்கும்  நம் நெஞ்சார்ந்த பாராட்டுக்கள். தமிழிலும் இசையிலும் மயங்கி கிடந்ததால் நம் எண்ணம் நாட்டியத்தில் செல்லவில்லை என்பது திண்ணம். dont miss the performance here.